ŞAİR VE VARSIL
bir varsıl dedi ki bir şaire;
?ömrümce kazandığım serveti,
vereyim sana dostum yeter ki,
şiir yaz karşılığında adımla.?
yoksul şair o varsıla dedi ki;
?varsıl değilim senin gibi,
yine de girmem bu pazarlığa,
şiirimi almaya yetmez variyetin.?
?mantıksız? dedi kodaman bozularak,
?bırak be adam bırak!
sana bir servet öneriyorum,
hayır diyorsun yüzünü ekşiterek.?
sürdürdü konuşmasını kalantor;
?yemesi hoştur kızarmış etin,
metelik etmez senin sanatın,
mutluluk öneriyorum kalan ömrüne. ?
tepeden bakarak şaire varsıl,
kırdı üstadın gönül telini,
iki yana salladı şair elini,
dedi: ? bana sökmez kudretin. ?
yükseltti varsıl tonunu sesin;
?öleceksin bu çöplükte açlıktan,
yok faydası sana inadın,
vazgeç gurur yapmaktan.?
?doğrudur? dedi şair kibarca;
?yine de güvenme varsıllığına,
han?ın değil, hamam?ın değil,
o şairler kalacaklar yarına.?
varsıl alaylı güldü şaire;
?paran varsa adamdan sayılırsın,
kim sayar yoksa adamdan seni,
dolaşma bulutlarda in yere!?
yanıtladı şair onu erdemle;
?değerli şeyler de var paradan,
anlamaz onlardan senin gibiler,
anlayış beklemem paragözlerden.?
zaman geçti şair öldü veremden,
kaldırdı ölüsünü birkaç gariban,
varsıl da öldü üç bahar sonra,
sevenleri feryat etti yalandan.
sığmadı kalabalık koca alana,
günlerce, gecelerce tutuldu yası,
bitirdi servetini birkaç senede,
oğlu olacak kumar hastası.
yüzyıllar yüzyıllar geçti aradan,
ne kervan kaldı, ne han, ne hamam,
tek kuruş kalmadı koca varsıldan,
betikleri dillerde yoksul şairin.