Yakın bir dosta ve düşünce arkadaşına sahip olmanın mutluluğundan sonra yeniden yalnız kalmak, Celâleddin için ölümden beterdi. Aklı bu ayrılığın düşüncesine bile karşı çıkıyordu.
Tadına doyamadığım ömür gibi gidiyorsun ama bizi unutma
İnadımıza ayrılık atma eyer vurdun ama, bizi unutma
Gökkubbe altında ne dostlar bulursun sen ama
Eski dostunla bir ahdin var, o ahdi unutma
Ay değirmisini başına yastık ederken her gece
Dizimizi yastık ettiğin zamanları unutma
Bir deniz kesilen gözlerimin kıyısında gördüğün
Safran dalları ve ağustos gülleriyle kaplı aşk ovasını unutma
Ey Tebrizli Şems, yüzünü gördüğümden beri dinim aşktır
Ey dinin övündüğü güzel, bizi unutma.
Ve bir sabah vakti erkenden, dostunun yarasını tazelememek, düşmanlarını sevindirmemek ve izine düşmelerini önlemek için, kimseyi görmeden, kimseyle vedalaşmadan, geldiği gibi sessizce kayboldu Konya’dan Şems.
Radi Fiş
Bir Anadolu Hümanisti, Çeviren: Mazlum Beyhan, Evrensel Basım Yayın,sayfa 221