Duygularımı ve düşüncelerimi aynı anda kuşatan bir deneyim yoluyla başlangıçta, düşsel yaşamın, her ne kadar marazî görünse de, benimki gibi yaradılışlara uygun olduğunu fark ettim. Hayal gücümün (daha sonra gelişti) kurguları beni bitkin düşürdü ama canımı yakmadı ya da küçük düşürmedi.
***
Bu caddelerde yürürken, gece çökene değin, hayatım onların hayatına benzermiş gibi görünür. Gündüz anlamsız meşguliyetleri vardır; gece olunca, anlamsız bir yoksunlukla doludurlar. Gündüz hiçbir şeyimdir, gece ben, ben olurum.
***
Ben hiçbir şeyim.
Asla hiçbir şey olamayacağım.
Bir şey olmayı dileyemem.
Hapsedin, dünyanın bütün düşlerini içimde taşıyorum.
***
BİRİNCİ GÖZCÜ: İnsanlar neden ölüyor?
İKİNCİ GÖZCÜ: Muhtemelen yeterince hayal etmedikleri için…
***
“Efendi” dediğim hiç kimsem olmadı. Hiçbir Mesih benim için ölmedi. Buda bana doğru yolu göstermedi. Düşlerimin derinliğinde hiçbir Apollo veya Athena ruhumu aydınlatmak için bana görünmedi.
***
Japon çay fincanlarımdan birisi kırıldığında, gerçek nedenin bir hizmetçinin özensiz ellerinin değil o porselenin kıvrımlarına yerleşen desenlerin kaygıları olduğunu düşünürüm.
***
Okumamak için kitaplar satın alalım; müziği duyma ya da orada kimler olduğunu görme endişesi taşımadan konserlere gidelim; yürüyüşten bıktığımız için uzun yürüyüşlere çıkalım ve bizi sıktığı için günlerimizi taşrada geçirelim.
Fernando Pessoa
Hiçbir Şey İstememenin Mutluluğu, Aforizmalar, Çeviren: Hakan Akdoğan, Zeplin düşünce, sayfa 46,47