Corbusier 1924’te Champs-Elysees’de yürüyüşe çıktığı bir gün, trafiğin kendisini ne kadar rahatsız ettiğini fark eder. Hızla ve gürültüyle geçen arabalar, yolda keyifle yürümesini engellemektedir. Zihninde yirmi yıl öncesinin Paris’ine geri döner, öğrencilik yıllarında gezindiği bulvarı hatırlar: “Sokak bize aitti o zaman; orada şarkı söyler, orada tartışırdık”. Corbusier daha sonra, şehre başka bir taraftan, yaşanılmamış, tanıdık olmayan bir yerden de bakılabileceğini gördü; trafiğin tarafından ya da otomobilin içinden.
“Yeni insan” dedi, “trafik üreten bir fabrikaya”, “bir trafik makinesine ihtiyaç duyuyor.” Oradan baktığında da, bir zamanlar yaşamış olduğu sokağın pek bir anlamı kalmamış olmalı. Nitekim 1929’da bu anlamsızlığı tek bir cümleyle özetledi: “Sokağı öldürmeliyiz.”
Nurdan Gürbilek
Vitrinde Yaşamak, Metis Yayınları, sayfa 30