Ölüm, cezaların en doğal olanıdır. Doğada hemen hemen her yerde görülür. Yüzücünün kayıtsızlığında, dağcının yanlış bir adımında, insanın ormanda kaplanda yaptığı mücadelede, açlığa, soğuğa ve doğaya karşı verdiği savaşta, bundan daha kesin bir sonuç yoktur. iki anlamda ölüm cezası, cezaların en insanca olanıdır. Birincisi, insanlar milyonlarca yıldan beri – böylelikle kendilerini hayvanlardan ayırmışlardır – bunu kullanmışlardır. Klan, klana; kabile, kabileye; kent, kente; devlet, devlete ve toplum, topluma karşı. Musa peygamberin on emrinden biri olan, Öldürmeyeceksin, eksik ve ilkel bir yalandır.
Kimse gerçekten düşünmez bunu. Ahlak kuralı böyledir: Kabilede, kentte, ulusta ya da sınıf içinde yoldaşını öldürmeyeceksin. Ve kural her zaman bir de başka emirle tamamlanır: Diğer kabilenin, diğer kentin, diğer ülkenin ve diğer sınıfın adamını, Öldüreceksin! Cezaların en insancasıdır çünkü acıları sona erdirir. Bu noktada modern uygarlık, hainlikte paradoksal bir gelişim göstermiştir. Tıpkı zavallı insanları sonuna dek sömürmek için onların açlık zoruyla çalışmalarına gerek duyduğu gibi mahkumların da yaşama arzularının devamına güvenir. o zaman toplum hesabını yapar ve sahte bir duygusallıkla ölüm cezası vermektense müebbet hapsi tercih eder. Tabii bunun sonu da ölümdür, ama uzun yıllar hapishanede işkence çektikten sonra. Belçika, İtalya ve İsviçre “en azgın” suçluların’ ömürleri boyunca hapseder. Fransa ve Almanya, idama mahkum olmuş adamları, cezalarını müebbet hapse çevirerek affeder. Gerçekte ölümden de beter bir şeydir bu. Dreyfus olayında kahramanlığıyla ün yapan büyük bir Fransız avukatı, bir zamanlar ölüm cezalarının kaldırılmasını ve onun yerine “altı yıl tamamen tecrit cezası” konmasını önermişti. Altı yıllık. korkunç bir ceza. Altı yıl karanlıkta, kaçınılmaz bir sonuç olan deliliğe ve ölüme doğru durmadan yürümek!..
Victor Serge
İçerdekiler
Çeviren: Gülen Aktaş
Ayrıntı Yayınları, sayfa 115, 116