Tutunamayanlar, yeniliği, değişikliğiyle çarpıcı bir roman. Türkiye’de geleneği olmayan bir roman tarzının oldukça başarılı bir ürünü. İlk bakışta belki çok dağınık, çok keyfi. Yazar aklına geleni yazmış gibi. Oysa bu dağınık görünüşlü malzeme, titiz bir seçmeyle toplanmış ve rastgele değil, yapısal bir bütün meydana getirecek biçim de örülmüş. Oğuz Atay özellikle roman kuruculuğuyla başarılı bir yazar.
(…) Tutunamayanlar’ın ana kişileri Turgut Özben ve Selim Işık. Sorun, ‘tutunamayan’ insan tipini vermek olduğu için, ayrılıkları kadar ortaklıkları da vurgulu ikisinin, (…) Demek, dünyanın anlayamadığı İsa gibi, Selim de bir lşık’tır, ama içinde yaşadığı dünya onu da anlamamakta. Isa gibi o da bu dünyanın pisliğine kurban gitmektedir. (…) Gelgelelim, bu tanımladığım yoğunlukta bir ironi yok Tutunamayanlar’da. Çünkü Oğuz Atay böyle köklü bir nihilizme sahip ironi, romanda, Oğuz Atay’ın nihilizminin sonucu olarak değil, duygusal bağlanmasının sonucu olarak var, duygusallığını denetleme aracı olarak var. (…) Tutunamayanlar’da küçük burjuva dünyamız değerleri, ülküleri, gözlemleri, davranış ve düşünce tarzlarıyla zekice alaya alınıyor. Ne var ki bu dünya var olan ve mümkün olan tek dünya gibi konuyor. Dış dünya ve kahramanların erdemleri, değerleri arasında böylece bir uçurum meydana geliyor.”
Murat Belge
Yeni Dergi, Aralık 1972