Şair, oyun yazarı ve romancı Oktay Rifat Horozcu, Orhan Veli ve Melih Cevdet’le birlikte Garip Akımı’nın kurucularındandır. Yazar, 10 Haziran 1914 tarihinde Trabzon’da doğdu. Ankara Erkek Lisesi’ni, Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ni bitirdi (1937). Devlet sınavını kazanarak Maliye Bakanlığı hesabına Paris’e gönderildi. II. Dünya Savaşı nedeniyle, orada yaptığı doktora çalışmasını tamamlayamadan 1940 yılında Türkiye’ye döndü. Bir süre Maliye Bakanlığı’nda, daha sonra Matbuat Umum Müdürlüğü (Basın Yayın Genel Müdürlüğü)’nde çalıştı. Serbest avukatlık yaptı. 1955 yılında İstanbul’a yerleşerek avukatlığını sürdürdü. Sonra Devlet Demir Yolları’na girdi ve emekli olana dek bu kurumda çalıştı.
Ankara Erkek Lisesi?ndeki öğrencilik yıllarında şiir yazmaya başlayan Oktay Rıfat, ilk şiirlerini 1936- 1944 yılları arasında Varlık Dergisi?nde yayımlamıştı. İlk şiirlerinde hece veznini kullanmaktaydı, daha sonra serbest vezne geçti. 1941 yılında Orhan Veli Kanık ve Melih Cevdet Anday ile birlikte Garip adlı şiir kitabını yayımlayarak Garip şiir akımının öncülerinden oldu. Garip dönemi şiirlerinde kentte yaşayan sıradan insanların günlük yaşamlarına şaşırtıcı, alaycı bir söyleyişle yaklaşmıştı.
İlk şiirlerini, 1936 yılında Varlık dergisinde yayınlandı. Ardından Aile, Yaprak ve Yeditepe dergilerine şiir gönderdi. Orhan Veli ve Melih Cevdet Anday ile birlikte insani değerleri önplana çıkaran ve yenilikçi bir anlayışa sahip olan Garip akımının kurucuları arasında yer alan Oktay Rifat, şiirlerinde geneleksel kuralları değil basit bir söyleyişi benimsedi. Hece ölçüsünü kullanarak uyaklı ve yalın bir anlatımla sevdayı ve kişisel duyarlılıkları tema edinen lirik şiirler yazdı.

1950’li yıllardan sonra Garip akımının etkisinden yavaş yavaş uzaklaştı. Halk deyişlerinden yararlanarak daha çok toplumsal sorunları eleştirel bir dil ve yeni bir imge anlayışıyla işledi. Daha sonraki yıllarda modernist bir şiir anlayışı olan ‘İkinci Yeni’nin yaygınlaşmasında önemli rol oynayacak olan kapalı, soyut imgelerle yüklü, gerçeküstücülüğü benimseyen bir şiire yönelerek ‘Garip’in etkisinden bütünüyle sıyrıldı. ‘Elleri Var Özgürlüğün’ adlı kitabında dönemin güncel, toplumsal sorunlarını ele alarak özgürlük ve bağımsızlık temalarını, Yunan mitolojisinden de yararlanarak, uzun dizelerle ve açık bir söyleyişle dile getirdi. Şiirler adlı kitabında ise izlenimci bir imge anlayışı ile özellikle doğasal güzellikleri çoşkulu bir lirizmle temalaştırdı.

Çağdaş Türk şiirinde önemli bir yere sahip olan Oktay Rifat, şiirin yanı sıra çevirilere ve tiyatro oyunlarına da imza atmıştır. Oyunlarında genellikle toplumsal değişme sonucu ekomik düzeni bozulan ailelerinin yaşamına; Batı’dan ya da Doğu’dan alınan ancak iyice özümsenemeyen değer yargılarıyla tutarlı bir yaşam tarzı oluşturulamayacağına; bireylerin ilişkilerinde mutlu olabilmesi için kişiliklerindeki çelişkileri ortadan kaldırmaları gerektiğine; gecekondularda yaşayan insanların yaşam koşullarıyla ortaya çıkan psikolojik durumlarına ve toplumsal bozuklukların karı-koca ilişkisini nasıl etkilediğine dikkat çekmiştir.
Oktay Rıfat tiyatro oyunu ve roman türünde de eserler veren Oktay Rıfat?ın şiir üzerine kuramsal yazıları da bulunmaktadır.
” Oktay Rifat’in şiirsel konjonktörü büyük inip çıkmalar gösteriyor. Her değişiş, bir öncekinin bazı yönlerden tam tersiymiş izlenimini uyandırıyor okurda. Yalnız bunların kimlik değistirmeyle bir ilgisi yok. İlhan Berk gibi her değişişte bir önceki dönemi yadsımıyor, inkar etmiyor. Ve tuhaf bir şekilde -böyle diyebiliyorum-, başta yadırgansa da, birbirinin tersi olarak belirmiş dönemler ve bu dönemlerin ürünleri birbirine bağlaniyor; eklem yerleri o ters çıkış noktaları olmak üzere. “(Cemal Süreya, 1976)
Oktay Rifat Horozcu, 18 Nisan 1988 tarihinde İstanbul’da öldü.

Eserleri
Şiir
* Garip (Orhan Veli ve Melih Cevdet ile, 1941)
* Yaşayıp Ölmek Aşk ve Avarelik Üstüne Şiirler (1945)
* Güzelleme (1945)
* Aşağı Yukarı (1952)
* Karga ile Tilki (1954)
* Perçemli Sokak (1956)
* Âşk Merdiveni (1958)
* İkilik (Aşağı Yukarı ve Karga ile Tilki’nin ikinci baskısı,1963)
* Elleri Var Özgürlüğün (1966)
* Şiirler (1969)
* Yeni Şiirler (1973)
* Çobanıl Şiirler (1976)
* Bir Cıgara İçimi (1979)
* Elifli (1980)
* Denize Doğru Konuşma (1982)
* Dilsiz ve Çıplak (1984)
* Koca Bir Yaz (1987)
* Bütün Şiirleri (1991)

Roman
* Bir Kadının Penceresinden (1976)
* Danaburnu (1980)
* Bay Lear (1982)

Tiyatro Oyunu
* Birtakım İnsanlar (1961)
* Kadınlar Arasında ya da Fettah Paşalar (1966)
* Atlarla Filler ya da Dirlik Düzenlik (ilk yayınlanışı 1988)
* Çil Horoz (ilk yayınlanışı 1988)
* Yağmur Sıkıntısı (ilk yayınlanışı 1988)

Ödülleri
* 1954 Yeditepe Şiir Armağanı- Karga ile Tilki adlı kitabıyla
* 1970 Türk Dil Kurumu Şiir Armağanı – Şiirler adlı kitabıyla
* 1970 Ankara Sanatseverler Derneği Yılın Oyunu Ödülü ve TRT SAnat Ödülleri Yarışması Başarı Ödülü Yağmur Sıkıntısı adlı oyunuyla
* 1980 Sedat Simavi Vakfı Ödülü – Bir Cigara İçimi adlı şiir kitabıyla
* 1984 Necatigil Şiir Ödülü- Dilsiz ve Çıplak adlı yapıtıyla
* 1980 Madaralı Roman Ödülü – Danaburnu adlı romanıyla

Enver Ercan’ın mevsimsiz.net’te Oktay Rifat’a dair yayınlanan yazısı
Çağdaş Türk şiirinin öncü ustalarından biri olan Oktay Rifat?ın daha 22 yaşındayken Varlık dergisinde yayınlan ilk şiirlerinde hececi şairlerin etkileri, duyarlığı görülür. Ancak onun Orhan Veli Kanık ve Melih Cevdet Anday ile birlikte yepyeni bir anlayışla yazdığı ve yayımladığı şiirler, çağdaş Türk şiirinde bir çığır açmıştır. 1941 yılında yayımlanan ve bu üç şairin ortak imzasını taşıyan Garip adlı kitap, söz konusu bu yeni şiir hareketinin kitaplaşmış ilk örneği oldu.

Garip akımı, Türk şiirinin içerik ve biçimde artık giderek kalıplaşmaya başlayan değerlerine karşı köklü bir tavır geliştiriken, şiirde yalınlığı, gücünü buluşlardan ve esprilerden alan bir söylemi savundu. Birinci yeni olarak da tanımlanan bu şiir, dönemin edebiyat dünyasında kısa zamanda beğenilerek bir çok yandaş buldu.

Oktay Rifat, gerçek usatlığın, varılan yetkinlikle yetinmeyen bir tutumda saklı olduğuna inanan bir şairdir. Yaşadığı süre içinde yayımladığı şiir kitaplarının tümünde de devam eden sürekli bir arayış görülür. Onun şiiri insanı, güncel olandan tarihsel olana, hatta gerekirse mitoslara kadar uzanarak kucaklamaya çalışan, toplumsal ve bireysel değerlerin izdüşümlerini yansıtırken yer yer sorgulayıcı olmaktan da kaçınmayan, ayrıca bütün bunları yaparken halk şiirinin sunduğu türlü imkanlardan, gerçeküstücü öğelere varıncaya kadar birbirinden farklı birçok şiir zenginliğinden yararlanan bir serüvendir.

Oktay Rifat aynı zamanda tiyatro ve roman alanlarında da ürünler verdi. Hepsi sahnelenen yedi oyunu ve üç romanı yayımlandı. Romanlarında ve oyunlarında, Cumhuriyet dönemi insanının bireysel ve toplumsal sorunlarını değişik anlatım teknikleri deneyerek irdeledi.

Oktay Rifat ?Şiir olmasaydı yaşama dediğimiz oluşun çarklarından biri eksilirdi. Belki kıyamet kopmazdı, ama insanlar sevişemez, öpüşemez, beğenemz, yarınların yeni düzenine şiirli dünyanın hızıyla ulaşamazdı? diyor. Garip?le birlikte 17 şiir kitabı yayınlayan Oktay Rifat, her kitabında yeni şiirsel arayışlara girdi., şiirine kazandırdığı yeni açılımlarla Türk şiirinin yatağını da genişletti; çağdaş Türk şiirinin ustalarından biri oldu.

Oktay Rifat için ?bu dilin en afacan şairi, en çevik şairi? diyen Cemal Süreya?nın yaklaşımı, O?nun şiir serüvenine ışık tutması bakımından önemlidir. ?Oktay Rifat?ın şiirsel konjonktürü büyük iniş çıkışlar gösteriyor. Her değişiş bir öncekinin bazı yönlerden tam tersiymiş izlenimini uyandırıyor okurda. Yalnız bunların kimlik değiştirmeyle hiçbir ilgisi yok. Başta yadırgansa da, birbirinin tersi olarak belirmiş dönemler ve bu dönemlerin ürünleri birbirine bağlanıyor, eklem yerleri o ters çıkış noktaları olmak üzere?.

Oktay Rifat Türk şiir geleneğinden olduğu kadar, Batı şirinden de etkileniş, esinlenmiştir. Oktay Rifat yazdığı şiirlere hem inanan hem de kuşkuyla bakan şairdir. Bütün çabası şiirini hep bir adım daha ileri götürmekti. Şairlik üzerine yaklaşımı da ilginç bir alçakgönüllülüğü yansıtır.: ?Dünyada iki tür şair vardır: kötü şairler ve çok kötü şairler. İyi şair zaten olunmaz, bir iki tane gelişmiştir topu topu: Homeros, Shakespeare… Kötü şair olmaya çalışmak gerek. Olabildiğince… Çok kötülerin, bayağıların arasına düşmemek.?

ŞİİRLERİNDEN öRNEKLER

ELLERİ VAR ÖZGÜRLÜĞÜN
1
Köpürerek koşuyordu atlarımız
Durgun denize doğru.

2
Bu uçuş, güvercindeki,
Özgürlük sevinci mi ne!

3
Öpüşmek yasaktı, bilir misiniz,
Düşünmek yasak,
İşgücünü savunmak yasak!

4
Ürünü ayırmışlar ağacından,
Tutturabildiğine,
Satıyorlar pazarda;
Emeğin dalları kırılmış, yerde.

5
Işık kör edicidir, diyorlar,
Özgürlük patlayıcı.
Lambamızı bozan da,
Özgürlüğe kundak sokan da onlar.

Uzandık mı patlasın istiyorlar,
Yaktık mı tutuşalım.
Mayın tarlaları var,
Karanlıkta duruyor ekmekle su.

6
Elleri var özgürlüğün,
Gözleri, ayakları;
Silmek için kanlı teri,
Bakmak için yarınlara,
Eşitliğe doğru giden.

7
Ben kafes, sen sarmaşık;
Dolan dolanabildiğin kadar!

8
Özgürlük sevgisi bu,
İnsan kapılmaya görsün bir kez;
Bir urba ki eskimez,
Bir düş ki gerçekten daha doğru.

9
Yiğit sürücüleri tarihsel akışın,
İşçiler, evren kovanının arıları;
Bir kara somunun çevresinde döndükçe
Dünyamıza özgürlük getiren kardeşler.
O somunla doğrulur uykusundan akıl,
Ağarır o somunla bitmeyen gecemiz;
O güneşle bağımsızlığa erer kişi.

10
Bu umut özgür olmanın kapısı;
Mutlu günlere insanca aralık.
Bu sevinç mutlu günlerin ışığı;
Vurur üstümüze usulca ürkek.

Gel yurdumun insanı görün artık,
Özgürlüğün kapısında dal gibi;
Ardında gökyüzü kardeşçe mavi!

KADEH
Burası dalyan kahvesi
Ortalık süt mavisi
Apostol bu ne biçim meyhane
Tabağımda bir bulut
Kadehimde gökyüzü

YAĞMUR BAŞLANGICI
Siz bir başlangıç bile değilken
yokken denemez çünkü vardınız
geyikler inerdi gözlerinize
ağaçlarınız fındık ve sincap
bu yüzden omuzlarınız
memeleriniz bir kitap gibi okunaklı
oluklara düşen sessiz damlalardı

bin kez yondum sizi bin kez doğurdum
bir keten buruşukluğu her seferinde
yağacak diye düşünürdüm havalara bakarak
bir serinlik bir kıpırtı otta ve ağaçta
akşamın kanından gecemize yaklaşan
bir gemi gibi önce küçük sonra yakın
iri damlaları o seyrek yağmurun
tüterdi ot çakıl kum

siz bir başlangıç bile değilken
sizi yazdım kotardım
bir başucu kitabı olmanızı istedim
tek tek iri o yabanıl kelimeler
onlar işte renkli zarlarının içinde
olukların çinkosunda yuvarlanan

siz daha bir başlangıç bile değilken
yağmur başlamıştı
ama ne ben ne bahçe ne yaz
hiçbirimiz.

TELLİ TELEFON
Ne ettim de bâd-ı saba ile yolladım
Gurbet elden nazlı yâra selâmı
Yetiş imdadıma telli telefon
Ayağına düştüm posta tatarı

Aya bakar mektubunun gelmesi
Kara bahtım söyler kahve telvesi
Bir şey değil verem olup ölmesi
Üstümden hasretliği atamıyorum
Sensiz döşeklerde yatamıyorum

TECELLİ
Nedir bu benim çilem
Hesap bilmem
Muhasebede memurum
En sevdiğim yemek imam bayıldı
Dokunur
Bir kız tanırım çilli

Ben onu severim
O beni sevmez

ŞEHİTLİK
I
Ben bir bahriye neferiyim
Gözlerimi balıklar yedi
Görmek ve ağlamak bitti benim için
Uzun boylu adamdım sağlığımda
İnanmazsanız elbiselerime bakın

Biri diyor ki ben de askerim
Ne farkım var öteki ölülerden
Eskiden evlerde otururduk
Dışında kaldık bütün kapıların
Şimdi duvardan geçiyoruz

Biri de diyor ki
Uzunluğuna kollarımın hâtırası
Hâlâ başım ağrıyor

Yalan hepsi bunların inanmayın
Biz yokuz diyor bir başkası

II
Akraba ölülerin kılığında geliyorlar
Kolayca girmek için odama
Bir bakıyorum amcam kardeşim
Bir bakıyorum Polonyalı bir gedikli çavuşu
Hemen de konuşuyor

Bir kızım vardı beş yaşında
Ölmüş şimdi beraberiz
İçi sıkılıyor burada
Ellerini Varşova’da unutmuş
Çember çeviremiyor

Ve bir ses
Ne patates çapalamak
Ne taş kırmak
Ne de yük taşımak pazara
Burada rahatım iyidir

Biri de karısını merak etmiş
Evden haber soruyor bana

Üstümden kaputumu aldılar
Öldüğüm zaman
Üşüyorum
Önümüz de kış

Sonra bir ağızdan konuşuyorlar
III
Bir bardaktan su içiyoruz
Birlikte yemek yiyoruz akşamları
Kimisi sevgilimize âşık
Kimisi evlât olmak istiyor anamıza
Sebepsiz gidip geliyorlar vapurlarda
Tramvayda aramıza giriyorlar
Yeniden uzun uzun yaşamak istiyorlar
Bizden ayrılmadıklarına bakılırsa

KARIMA
Sofalar seninle serin
Odalar seninle ferah
Günüm sevinçle uzun
Yatağında kalktığım sabah

Elmanın yarısı sen yarısı ben
Günümüz gecemiz evimiz barkımız bir
Mutluluk bir çimendir bastığın yerde biter
Yalnızlık gittiğin yoldan gelir

ANIŞ
Her dakikasını ayrı hatırlarım
Erenköy’de geçen zamanımın
Rüyama girer bir arada
İstanbul bahar ve Türkan’ım

Bir odamız vardı etrafı sarmaşık
Bostanlara bakan penceremiz
O güller kadar taze
Ben ona deli gibi aşık

Bir yastıkta dinlenir başlarımız
Saçlarım saçlarına karışırdı
O güzel bir kızdı ince alımlı
Ne giyse yaraşırdı

Yeter ki gönüller şen olsun
Şarkılar söylerdik yolda
Hep karşıma otururdu ellerini tutardım
Akşamüstü eve dönerken paraşolda

Ağaçlar çiçekteydi
Türkan’ım sağ beraberimde
Kalbim sevda içindeydi
İstanbul bahar içinde

ARACI
Bağlı kollarımı çözmek kimin aklına gelir
Kelepçeli o zamanlar
Bir kız kaşıkla su içirir
Başımı çevirince -yeter demekti bu-
Kaybolurdu

Büyük ağaçların gölgesiyle
Geldiği çok oldu
Arada bir geceleri yarı çıplak
Ve daha çok
Saçları uzadıkça

Denize inerdik
Ben yüzerdim o girmez
Rıhtımdan suya bakardı
Denizden çıkardım
Yok

Şaşırmazdım
Ben onun doğumunu bilirim
Doğmadan öncesini
Yokluğunu

BİR AŞKA VURAN GÜNEŞ
Öyle sevdalar vardır, biter biter başlar;
Buruk tatlar vardır, ağızda sürüp giden;
Bir aşka vuran güneş kolayca batmıyor.
Yanıyor bin kollu şamdanı, tutuşuyor
Ufkunuzda camları göksel konağının
Ve bir yaz akşamı buhurdan gibi tüten
Hanımellerinin morumsu buğusunda
Bekliyor bahçenize dönük balkonunda
Sarmaşık gülleri kokladıkça kırmızı
Hüzünler, japonfenerleri arasında.
Öyle günler var, öyle anlar, hiç bitmeyen!
Nasıl bir ışık emmişler ki sevginizden
Ansızın başka bir yüzle güzel, kopmuşlar
Büyük Irmak’tan, ayrı düşmüşler desteden
Yağmışlar ilkyaz yağmurlarınca ve özlem
Açmış yaban çiçeklerini tarlanızda.
Ölümsüz günler onlar, bir hiçle beslenen;
Zaman dışı güvercinler, uçma bilmeyen;
Uzay ötesi ovalar, ayak değmemiş;
Başka bir mevsim, başka bir dal, başka yemiş.

Esrir kim bassa o toprağa ve kim tatsa
O yemişten. Balla dolar testi, açılır
Açılmayan kilit, çiçeğe durur badem
Dolanır bilgelikle mutluluk yüreğe.
Ak bir bulut bekler üstünüzde havada
Kuşlar iner, devinme birden bitiverir
Çıt çıkmaz evrenden. İşte ortadasınız
Havuz, ağaç, deniz, ne varsa size göre.
İşte aydınlık size göre. Kısarsınız
Güneşi, gökyüzünü yakarsınız. Neden
Sonra, uzaklarda çektirilmiş bir resim
Gibi kalır aklınızda, gölgeniz, duru
Küçük bir bahçede susar gibi yaparak
Karşılıklı gizemlere daldığınız gün.

PERÇEMLİ SOKAK’TAN XLI
Beyaz mendiller vardı havada
Çalgılı gemiler balkonlarda açık saçık
Bir kız vardı yok gibi öyle güzel
Ne yerde ne gökte belki tuzda
Acısında ekmeğin dilim dilim buğusunda

Kendine göre evlerin damı çatanası
Bacakların şakırtısında akşam akşam
Saksılar sedirler tahtaların güvercini
Otursa kısa çoraplarını çekse dilenmese
Beş çocuk anası el

Eciş bücüş maydanoz bahçeleri
Düğümlü balıkları bekleyişin
Uzun etme iki gözüm biraz da bize uğra
Bu lambanın karpuzu benim işte
Benim işte bu testi
Benim işte bu soysuz sevdaların musluğu

HANGİ SAATLERDE
Hangi saatlerde ve nasıl ben de bilmem
Birden çözülüverir şifresi kilidin
Ve yüzün oturur gözlerimin yivine
Öpüşür dalgın, tıpatıp erkekle dişi
Kavaklar sallanır yol boyunda ay doğar
Savrulur kanatlı tohumlarım havada
Yıldızı tüylenir gecemin sonra kişner
Büyür dört ayakta beyazlık ve akıtma
Alsam gitsem seni yataklara Hey benim
Balta girmemiş ormanlarım, mor dağlarım

Hangi saatlerde ve nasıl ben de bilmem
Budarım umutlara sarkan kollarımı
Ay kızarır ve batar. Yontma taşlarımı
Kaldırır şileplere rüzgarlı kıyıda
Bir mamut iskeleti hızıyla maçuna
Dağ gibi bulutların öfkesi altında

AYLA GEZİNTİ
Ağaçlar ki atlar gibi ayak üstü
Uyurlar, başlarında düş torbaları
Dalgın, el ele geçiyorduk uykulu
Ağaçları, bulutları geçiyorduk
O yerde ben gökte, el ele, göz göze
Ağır ağır kayıp giden bulutları
Döküyordu akçıl, gümrah saçlarını
Denize, o yerde ben gökte, el ele;
İçiyordum yıldızlı, gecesel sütü
Dudaktan, omuzdan, en yüksek memeden

AŞIK MERDİVENİ
Dişli rüzgarlara karşı büyüttüm
Düşman gecenin içinde seni
Bir damlacık aydınlığım
Kalemime kağıdıma şavkı vuran
Avucumda koruduğum bugüne

HAYRANLIK
Ne güzel enseyi geçmemesi saçların
Alnımızda bitmesi
Tane tane olması kirpiklerin
Tel tel olması kaşların
Ne güzel insan yüzü
Elmacık kemiği ve on parmak
Ya dünyamız bütün bu mevsimler
Bulutlar telli kavak
Ya İstanbul

PEMBE YALI
Kızlar vardır kıvırcık salata gibi
Ağızları burunları kıvır kıvır
Bacak bacak üstüne vapurlarda
Rüzgar eser oraları buraları görünür
Baktıkça fık fık eder adamın içi

Vay canına tükürdüğümün İstanbul’u
Bir oynak olur Fındıklı önlerinde
Elimde yüz iğnelik çapari
Poyraz gibi dalarım palamutlara
Altımda Turgut Reis motoru

Rumelihisarı’nda Orhan’ın mezarı
Ne gittim ne gördüm gitmek de istemem
Taze ekmek bir parça beyaz peynir
Şimdi olsa şuracıkta rakı içer
Denize mi bakar kim bilir

Ben rıhtımdan suya atlarım
Altımda balıklar
Üstümde bulutlar
Ağzımın kenarında çırpıntılı Boğaz suyu
Pembe yalıya doğru yüzerim

GÜZEL
Kadın vurmuş maltıza tencereyi
Fasulye pişiriyordu
Adam düşünüyordu
Altmış beş fasulye diyordu
Yirmi beş de soğan
Doksan
İki yüz de yağ
Etti mi sana iki yüz doksan
Yaa
Adam düşünüyordu
Bir kundura almalı diyordu
Hayrı kalmadı bunların
Su alıyor bunlar diyordu
Nasıl etsem diyordu
Çocuk zıpzıp oynuyordu
Kedi sıçan tutuyordu
Kedinin tuttuğu sıçan
Ecel terleri döküyordu
Fasulyeler helme döküyordu
Çocuğun zıpzıpları
Kilimin sarısından mavisine
Mavisinden alına geçiyordu
Yoldan adamlar geçiyordu
Adamların kafasından hayaller geçiyordu
Kiminin han hamam geçiyordu
Soğan ekmek kiminin
Gökten bulutlar geçiyordu
Gök mavisi titriyordu bulutların ötesinde
Güzel güzel

YANYANA BAŞLARIMIZ
Yan yana başlarımız yastığın üstünde
Neyi seyrederiz gözlerimiz yumulu!
Yaklaştır kuşlarını uçurmuş yüzünü
Tut yüzüme ve avuçlarıma uzan ki
Ey kısır ayna, yalnızlığımın benzeri
Büyüsün memelerine kurduğum yapı!

Bir değirmen döner aramızda. Uğuldar
Kanatları gecemde, gıcırdar ipleri.
Süzülürüz, dalgın, zaman dışı düzlükte.
Bir kente varır yol: köprüsü var, geçilmez
Otları var, biçilmez. Acıdır suları
Bir tas içilmez. Bilinmez hartada yeri.

Buluruz, kaybederiz, yeniden yaşarız.
Uyuruz çok kollu, çıplak tanrılar gibi.
Yanaşır borda bordaya gemilerimiz
Sıçrarız. Biz miyiz, yoksa başka biri mi!
Böyledir o, soy kısrak, silkinir ve koşar
Güneşe, bilenmiş bıçağıyla diri.

Yan yana başlarımız yastığın üstünde.
Açmış ellerini umutlara, bırakmış.
Yüzer saçlarının gölünde dudakla diş.
Unutulmuş bir bacak bulurum kumsalda
Düşlerle kıpır kıpır. Gündüzden biçtiği
Çavdarı öğütür, döndükçe değirmeni

YAK SEVDANIN ÇIRASINI
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler

Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
düşürmüşse de ilkyazın tomurcuklarını fırtınalar
hayat kendini yeniden yaratan bir bahardır
verecektir en olgun meyvelerini mutlaka
yeter ki hüzünler sarartmasın yüzünü

Yak sevdanın çırasını türkülerle
barajını yıkan bir ırmak gibi katil hayata
hüznün isyana dönsün artık
bitsin bezginliğin ölümcül suskunluğu
evde kalmış bir cinsellik degildir çünkü dünya

SON SÖZ
Boğazından lıkır lıkır geçen
Şu suyun kıymetini bil
Nedir ki bu mavilik deme
Pencerenden görebildiğin kadar
Göğün kıymetini bil
Kıymetini bil çiçek açmış bademlerin
Beyazın siyahın yeşilin
Pembenin kıymetini bil
Dirilik öyle birşey yürekte
Sevinçler çırpınır
Kavak yelleri eser insanın başında
İnsanoğlu kızar öfkelenir savaşır
Halk için girişilen savaşta
O korkulu sevincin
Öfkenin kıymetini bil
Bil ki bu
Budur işte
Güneş yalnız dirileri ısıtır
Güneşin kıymetini bil

NİSAN SABAHI
Sözde
Böyle açık saçık
Uykulu mahmur
Bahçe suluyor sözde
Hava alıyor sözde
Sözde
Bir şarkı tutturmuş dalgın
Töbe töbe
Bir gözü kedilerde çıfıtın
Bir gözü bende

MANZARA
Küçük bir lavanta çiçeği
Sarışın arı
Ve alabildiğine gelincik
Düşünmeden sevdiğimiz bu anda
Birdenbire başlayan gökyüzü

ESKİ ZAMAN AŞIĞI
Ben eski zaman âşığıyım
Sevda çeker düşünürüm ağlarım
Bazen tilki kadar kurnaz bazen akılsız
Bazen çocuk gibiyim bazen bakakalırım.

Herkes âşık olur sevdalanır
Bir yolu var gönül çekmenin de
Benimki sevda değil ateşten gömlek
Bir kor düşmüş ışıl ışıl yanar içimde

Ama ben eski zaman âşığıyım
Sevmek kadar kanatlanmak da gelir elimden
Gece hayalimde gündüz fikrimde
Ela gözlü o yâr çıkmaz gönülden

YABANDAN GELEN KIZ
Salaş köprüsünde gençliğinin
mavi damarlı memelerini buluyor elleri
soyunuyor, ev boş, boy aynasına karşı
yan, öyle bir eğmeç
iniyor ki belinden kasıklarına doğru
saçlarını örüyor boynunu kıvırarak
bir Arap kısrağı gibi

yürüyor sarayına doğru geçiyor
geçilmez kapılardan aşkın yılanı şurda
Hilvanlı Recep’e benzeyen biri
avuçlayınca altınlarını bulutlarının
boşanası geliyor bir yaz yağmuru gibi
bırakıyor ensesini bir düş yarasına
saklıyor kara lekeyi iki eliyle
dudakları aralık gözlerinden
düşen ışıkta parlıyor gözleri

Girmek kolay çıkmak zor
büyülü kapılardan
deniz şıpırdıyor kıyıda belli ki

AĞZIMIN TADI
Ağzımın tadı yoksa, hasta gibiysem,
Boğazımda düğümleniyorsa lokma,
Buluttan nem kapıyorsam, vara yoğa
Alınıyorsam, geçimsiz ve işkilli,
Yüzüm öfkeden karaya çalıyorsa,
Denize bile iştahsız bakıyorsam,

Hep bu boyu devrilesi bozuk düzen,
Bu darağacı suratlı toplum!

1 Comment

Bir yanıt yazın

Your email address will not be published.

Previous Story

Erdemin Ardından Git, Konfüçyüs

Next Story

Tütün 1, Dimitır Dimov ‘insanı hiçe sayan eski bir dünyanın çatlaklarından doğarak serpilen yeni ve insani bir dünyanın öyküsü’

Latest from Biyografiler

Van Gogh’un kitap tutkusu

Geçtiğimiz haftalarda Paris’in izlenimci koleksiyonuyla ünlü Musée d’Orsay, Antonin Artaud’un Van Gogh: Toplumun İntihar Ettirdiği kitabından yola çıkarak yazar ile ressamı, Artaud ile Van
Go toTop