GÜN DOĞUYOR

Dili çözülüyor gecelerin.
Gölgeler kaçışıyor derine.
Alıp sihrini bilmecelerin:
Gün doğuyor şehrin üzerine.

Korkarak şekl’alıyor bacalar,
Gün doğuyor şehrin üzerine.
Bakıyorlar günün gözlerine
Gözleri uykulu atmacalar.

Sallayarak dallarını kavak
Yükseliyor her günkü yerine,
Gün doğuyor şehrin üzerine,
Mavi bir ışıkla ağararak.

Gün doğuyor şehrin üzerine,
Renk renk hacimle doluyor her yer.
Dalıyor dağınık yüzlü evler
Hâlâ yanan sokak fenerine.

Toprak kımıldıyor yavaş yavaş,
Gün doğuyor şehrin üzerine;
Bembeyaz gece çiçeklerine
Sabahla düşüyor bir damla yaş.

Ve bir deniz hücumu halinde
Gün doğuyor şehrin üzerinde.

Orhan Veli
(Nisan 1938/Varlık,15.3.1937)

Bir yanıt yazın

Your email address will not be published.

Previous Story

Devrimci Romantizm ve Kıyısız Gerçekçilik – Cemal Süreya

Next Story

Dolapdere – Sait Faik Abasıyanık

Latest from Orhan Veli

İşsizlik – Orhan Veli

İşsizlik İş­siz­lik kö­tü şey ves­se­lam. İş­siz­li­ğin kö­tü ol­du­ğu­nu da yal­nız aç kal­dı­ğım za­man­lar dü­şü­nü­yo­rum. Can sı­kın­tı­sın­dan bu­nal­dı­ğım sı­ra­lar­da da dü­şün­sem ya. Ol­mu­yor. Bu bah­çe­ye

Öğleden Sonra – Orhan Veli

Öğleden Sonra Sı­cak bir kış gü­nü. Va­kit öğ­le­den son­ra idi. Bü­tün ya­zı, bel­ki de bir­kaç ya­zı ka­ra­da ge­çir­mek­ten bo­ya­la­rıy­la ma­cun­la­rı­nı at­mış, ara­lık­la­rı açıl­mış bir

Baharın Ettikleri – Orhan Veli

Baharın Ettikleri Bir ya­zı yaz­mak is­ti­yor­dum. Kâ­ğı­dı ka­le­mi al­dım, ta­ra­ça­ya çık­tım. Ta­ra­ça de­di­ğim, otur­du­ğum ote­lin en üst ka­tın­da. Ha­va da do­mu­zu­na gü­zel. Ilık bir
Go toTop