insanokur

Kan Bağı Mı, Birlikte Büyümek Mi? Hirokazu Kore-eda’nın Like Father, Like Son Filmi Üzerine Japon yönetmen Hirokazu Kore-eda, aileyi anlatırken duygusal sömürüyü değil, ince bir neşterle açılan yaraları tercih ediyor. Like Father, Like Son (Soshite Chichi ni Naru, 2013) tam da böyle bir film: Sessiz, sakin, minimalist… ama bittiğinde insanın

Şu insan ruhunun o en garip, o en inatçı hallerinden biri de “unutma” sevdasıdır! Bir kötülük yapsak da, bir kabahat etsek de, hemen üstünü örtelim, hemen “Geçti gitti, haydi yeni sayfa açalım!” diyelim isteriz. Lakin bu mesele, o pek karamsar, o pek derin Alman filozofu Adorno Efendi’nin o pek acı

Aman efendim, şu dünyanın haline şaşıp kalmamak elde değil! Bizim o “fidan gibi” dediğimiz gençlerin suratlarında öyle bir hüzün, öyle bir bezginlik görüyorum ki, insanın içi yanıyor. Nerede o eski zamanların o “dünyayı fethederim” ateşi, nerede o gözlerindeki umutlu parıltı? Hepsi sönmüş, gitmiş! Bu duruma ne ad verilir, literatürde bir

Aman efendim, şu dünyanın haline şaşıp kalmamak elde değil! Bizim mahallede de vardır o pek paragöz insanlar… Sürekli, “Daha çok, daha çok!” diye debelenir dururlar. Diyorlar ki: Kapitalizm, öyle bizim sandığımız gibi tek bir mahluk değildir. O, üç surette gezer: Mefhum (Concept), Hülya (Idea), ve Suret (Image)! Yazan: Junsigh Azizim,

Yazan: Jungish Azizim, Bizim ruhumuzda öyle bir zaaf, öyle bir tembellik var ki, “Keşke biri gelse de, bütün bu kargaşayı, bu gürültüyü, bu kavgayı bir anda bitirse!” diye hayıflanırız. Bu “Tek Nizam, Tek Huzur” sevdası, işte bu tembel arzumuzun ete kemiğe bürünmüş halidir. Birinci Sual: Huzur, Zindanın Adı mı? Şimdi,

Yazan: Jungish Azizim, Bizim zamanımızda bir insan, neyse oydu. Hataları vardı, zaafları vardı, mahallesini, ailesini bilirdi. Sözünün arkasında dururdu. Lakin bu yeni nesle bir bakın! Hepsi birer “camekân süreti” olmuş! Bu ecnebi âlimlerinin tahlili de tam bu noktadan vuruyor: Diyorlar ki, bu yeni nizam (kapitalizm ve teknoloji), bizim o “içimizdeki

1) Artemis: Bağımsızlık Üzerinden Erile Yakınlaşmak Artemis doğrudan erkekleşmez ama dünyaya karşı sertleşerek dişilden uzaklaşan kadın modeli sunar: Artemis, patriyarkal sistemin “duygusuz, güçlü, kimseye bağlanmayan kadın” idealinin bir prototipidir.Bu da eril özdeşleşmenin korunma amaçlı varyantıdır. 2) Amazonlar: Erille Savaşarak Özdeşleşen Kolektif Kadın Arketipi Amazonlar, erkek egemenliğine karşı çıkarak gücü erkek

1️⃣ Dişilden Kopmak Kadın, anneyle özdeşleşen duygusal, ilişkisel ve bakım temelli “dişil dünya”yı değersiz görmeye başlar. Toplumun yücelttiği eril değerlere yönelir ve güçlü olmak için duygularını bastırması gerektiğine inanır. Bu kopuş özgürleştirici görünse de, içsel bir yarık yaratır. 2️⃣ Erille Özdeşleşme ve Müttefik Edinme Kadın, akıl, başarı, kontrol gibi eril

Jungish Ey okur! Şu fani dünyada en büyük giyinme hatası nedir bilir misiniz? Size ait olmayan, dar gelen veya bol gelen bir giysiyi zorla üzerinize geçirmeye çalışmaktır! Bu durum, bedene ne kadar eziyet ederse, ruha da bir o kadar eziyet eder. İşte size modern insanın en büyük nevrozu: Başkalarının hayallerini

Jungish Ey okur! Şu modern insanın en büyük derdi, değerini ve huzurunu yanlış yerlerde araması değil midir? Sürekli dışarıdaki aynalara (partnerin sevgisine, patronun onayına, komşunun takdirine) bakıp, “Ben yeterli miyim?” diye sormaktan yoruluruz. Lakin, psikodinamiğin en temel dersi şudur: Kendi değerinizin kaynağını ve kendi huzurunuzun düzenini dışarıdan beklemek, ruhsal bir

Jungish Ey okur! Şu erkeklik denen mefhum, ne büyük bir yanlış anlaşılmalar yumağıdır! Sanılır ki, gerçek erkek, fırtınaya karşı yumruğunu sıkan, duygularını bastıran ve her şeyi emirle hizaya sokan zorba bir tiptir. İşte bu toksik erkeklik zırhı, sadece eşine dostuna değil, en çok da o zırhı taşıyanın kendi ruhuna zarar

Jungish Ey okur! Şu aşk ve evlilik denen kadim müesseseye dair ne çok yanlış itikat besleriz! Sanırız ki, ruhumuzdaki noksan parçayı, o büyük boşluğu, karşımızdaki sevgiliyi yutarak dolduracağız. İşte o zaman başlar o meşhur drama: Bir taraf boğulur (“yanındayken sıkılıyorum”), diğer taraf yalnız kalmaktan dehşete düşer (“uzaktayken yapışıyorum”)! Bu, sevgi