Türkiye edebiyatının en önemli kadın şairlerinden Gülten Akın, kitap-lık dergisinin 2015 Mayıs-Haziran sayısı için, şiir sayfasına koyulmaması ricasıyla “Sözler” yollamıştı.
Derginin girişinde ‘editörden’ bir not yer alıyor: Bu sözler şiir değilse nedir?
Şiirdeki bazı dizeler ‘kendine soru soruyor’:
“Ben bu dünyanın Alevisi olmalıyım/Yana yana tükenmediğime göre…”
Sonra şöyle devam ediyor Gülten Akın:
“Ahparig/Boylu boyunca/Yatırıldığın yer/Ömründe tek dinlenceydi/Dünyaya baktın ilk kez”
Karalanmış “Sözler”in tamamı şöyle:
“Henüz başlamamıştık
Bitirmişler
*
Sorularınızdan anladım
Eksiklerdi engellerim
*
Söz kolay
Şakımışım kuş gibi
*
Altı yıl köpeğinim dedindi
düzyollarda
Altmış yıl hayali bir sese havladım
*
Engebe en gebe
Şimdi başlayabilirim
*
Bileğin diyorum
Sol bileğin
Yüzüme sürerdin
Vedalaşırdık
Damarın damarıma
Bana bıraktığın buydu
*
Sarışındı öfkeli dağlardı
Öte yanı dingin
*
Mavi boncuklar taşırdı
Kadınlar için
Kendini biricik
Sanan kadınlar
*
Ben yoktum
Ben hiç yoktum
Elden ne gelir
Gitsemdi kalsamdı
Köle
Çocuklardan
Çocuklarla kaldım
Korudum kolladım birer birer uçtular
Cezaevleri mi hastaneler mi
*
Yürüyorum
Kimselere değmeden
Kokularını duymadan
Onlar insan gibi kokmuyorlar
Kokularına korkularına
tutsak olmuşlar
*
Birileri sarıp sarmalamak
istiyor beni
Uyku vaktin geldi
Uyuya uyuya ölmelisin
*
İnadın anlamı yok
Ölünüyor
Ben bilmezden geliyorum
*
Ben bu dünyanın Alevisi olmalıyım
Yana yana tükenmediğime göre
*
Ahparig
Boylu boyunca
Yatırıldığın yer
Ömründe tek dinlenceydi
Dünyaya baktın ilk kez
Duru kaygısız
Soluğun bile ağırdı
Bıraktın gitsin
Ahparig
Ankara, 2015″