Mutluluğun İllüzyonu mu Gerçekliği mi: Barış Bıçakçı ve Ayfer Tunç’un Eserlerinde İnsan Deneyiminin Karşıt Yüzleri

Sessizliğin Ağırlığı ve Kimliğin Peşinde Koşu

Barış Bıçakçı’nın Bizim Büyük Çaresizliğimiz adlı eserinde, karakterlerin iç dünyası, sessiz bir kabulleniş ve duygusal bir tıkanıklık etrafında şekillenir. Ender ve Çetin, Nihal’e duydukları ortak sevgiyle yüzleşirken, bu duygu onları ne bir eyleme ne de bir çözüme yönlendirir. Onların çaresizliği, içsel bir duraklama ve ifade edilemeyen bir yük olarak belirir; mutluluk, bu bağlamda, erişilemeyen bir ideal gibi görünür. Buna karşılık, Ayfer Tunç’un Kapak Kızı eserinde kadın karakterler, kimliklerini inşa etme ve toplumsal rollerden sıyrılma çabası içindedir. Bu çaba, aktif bir arayışa dönüşür; mutluluk, onların kendilerini yeniden tanımlama süreçlerinde bir eylem olarak ortaya çıkar. Bıçakçı’nın karakterleri durağan bir iç gözlemde sıkışırken, Tunç’un kadınları dinamik bir kimlik mücadelesiyle hareket eder. Bu karşıtlık, mutluluğun bir yanılsama olarak mı yoksa ulaşılabilir bir hedef olarak mı ele alındığını sorgular.

Varoluşsal Boşluk ve Toplumsal Sınırların Çatışması

Bizim Büyük Çaresizliğimiz’de mutluluk, karakterlerin zihninde bir tür erişilemez düş olarak var olur. Ender ve Çetin’in Nihal’e yönelik duyguları, onların kendi varoluşsal boşluklarıyla yüzleşmelerine yol açar. Bu boşluk, bireyin kendi arzularını anlamlandırma ve ifade etme konusundaki yetersizliğiyle derinleşir. Mutluluk, bu bağlamda, bir illüzyon gibi ele alınır; çünkü karakterler, duygularını eyleme dönüştürememenin ağırlığı altında ezilir. Öte yandan, Kapak Kızı’nda kadın karakterler, toplumsal normların dayattığı sınırlarla mücadele eder. Onların kimlik arayışı, patriyarkal yapının kısıtlamalarına karşı bir başkaldırıdır. Mutluluk, bu mücadelede kendilerini yeniden inşa etme sürecinde somut bir hedef haline gelir. Bıçakçı’nın eserinde bireysel bir içe kapanış, Tunç’un eserinde ise toplumsal bir dışa vurum ön plandadır. Bu fark, mutluluğun bireysel mi yoksa kolektif bir bağlamda mı anlam kazandığını düşündürür.

Duygusal Tutsaklık ve Özgürleşme Çabası

Bıçakçı’nın eserinde duygusal tutsaklık, karakterlerin sessiz çaresizliğinde kristalleşir. Ender ve Çetin, Nihal’e olan sevgilerini ne açıkça ifade edebilir ne de bu duygudan kurtulabilir. Mutluluk, onların zihninde bir tür erişilemez ideal olarak kalır; bu ideal, eylemsizlikle gölgelenir ve bir illüzyon gibi dağılır. Tersine, Tunç’un Kapak Kızı’nda kadın karakterler, duygusal ve toplumsal zincirlerden kurtulma çabası içindedir. Onların kimlik arayışı, kendi arzularını ve benliklerini yeniden tanımlama yönünde aktif bir süreçtir. Mutluluk, bu bağlamda, bir eylem olarak kendini gösterir; çünkü kadınlar, toplumsal beklentilere karşı koyarak kendi özerkliklerini inşa eder. Bıçakçı’nın karakterleri duygusal bir durgunluk içinde kalırken, Tunç’un karakterleri bu durgunluğu kırma yönünde hareket eder. Bu, mutluluğun bireyin içsel tutumuna mı yoksa dışsal eylemlerine mi bağlı olduğunu tartışmaya açar.

Anlam Arayışında İki Farklı Yol

Bizim Büyük Çaresizliğimiz’de anlam arayışı, karakterlerin kendi iç dünyalarına hapsolmasıyla sınırlanır. Ender ve Çetin’in çaresizliği, onların kendi duygularını anlamlandırma ve bu duygularla ne yapacaklarını bilememe durumundan kaynaklanır. Mutluluk, bu bağlamda, bir tür poetik illüzyon olarak kalır; çünkü karakterler, anlamı eyleme dönüştüremeden kendi içlerinde kaybolur. Ancak Kapak Kızı’nda anlam arayışı, kadın karakterlerin toplumsal rollerle mücadelesinde somutlaşır. Onlar, kimliklerini inşa etme sürecinde anlamı yeniden tanımlar. Mutluluk, bu bağlamda, bir eylem olarak ortaya çıkar; çünkü kadınlar, kendi benliklerini toplumsal bağlamda yeniden şekillendirme çabasıyla hareket eder. Bıçakçı’nın eserinde anlam, bireysel bir sorgulamada kaybolurken, Tunç’un eserinde anlam, toplumsal bir mücadelede yeniden inşa edilir.