Kategori: Romanlar

Modernleşme ve Kimlik Krizi 1960’lar ve 1970’ler Türkiye’si, köklü bir toplumsal dönüşümün yaşandığı bir dönemdir. Köyden kente göçün hızlanması, geleneksel toplum yapısının çözülmesi ve yeni bir kentli kimliğin henüz oturmamış olması, bireylerde derin bir aidiyet kaybı yaratır. Selim Işık, bu süreçte “arada kalmış” bir figürdür—ne geleneksel değerlerle bütünleşebilir ne de

Varoluşsal Krizin Edebiyata Yansıması Oğuz Atay’ın başyapıtı Tutunamayanlar, modern edebiyatımızda bireyin iç dünyasını en derinlemesine irdeleyen eserlerden biridir. Romanın merkezindeki içsel diyaloglar, yalnızca bir anlatım tekniği olarak kalmaz, aynı zamanda 20. yüzyıl insanının temel varoluşsal sorunlarını ortaya koyar. Turgut’un kendisiyle hesaplaşmaları ve Selim’in intihar mektupları, Kierkegaard’ın “korku ve titreme” kavramını,

Kimlik ve Ötekiyle Yüzleşme Turgut’un Selim’in güncesini okurken yaşadığı zihinsel dönüşüm, bir özdeşleşme sürecinden mi yoksa travmatik bir yüzleşmeden mi kaynaklanır? Bu soru, yalnızca bireysel bir iç hesaplaşmayı değil, aynı zamanda bireyin toplumsal ve tarihsel bağlamdaki yerini sorgulayan karmaşık bir dinamiği ortaya koyar. Turgut, Selim’in yazdıkları üzerinden kendi varoluşunu yeniden

Atilla İlhan’ın Tutunamayanlar romanındaki Selim Işık’ın intiharı, yalnızca bireysel bir trajedi olarak değil, aynı zamanda toplumsal dinamiklerin, tarihsel bağlamların ve insan varoluşunun karmaşık katmanlarının bir yansıması olarak okunabilir. Bu metin, Selim’in intiharını bireysel ve toplumsal düzlemler arasında bir gerilim olarak ele alarak, onun iç dünyasındaki kırılmalarla toplumun dayattığı yapılar arasındaki