Nantucketlı Arthur Gordon Pym’in Öyküsü1 (İng. The Narrative of Arthur Gordon Pym of Nantucket), ABD’li yazar Edgar Allan Poe’nun tamamlan(a)mamış tek romanıdır.
1838 tarihli eserde genç Arthur Gordon Pym’in Grampus isimli balina avı gemisinde yaşadıkları anlatılır. Pym, başına gelen gemi kazası, isyan ve yamyamlık gibi olayların ardından, Jane Guy isimli başka bir geminin mürettebatı tarafından kurtarılır. Bu gemi ile Pym ve denizci arkadaşı Dirk Peters maceralarına daha güneyde devam ederler. Karaya çıktıkları bir bölgede, saldırgan siyah derili yerlilerle karşılaşırlar ve gemiye geri kaçarlar. Roman Pym ile Peters’ın Güney Kutbu’na doğru yolculuğu sırasında birden sona erer.
Öykü alışılmış bir deniz macerası şeklinde başlar, ancak gittikçe gariplerşir ve sınıflandırılamaz hâle gelir. Gerçekçi bir öykü anlatma niyetinde olan Poe, birçok yaşanmış deniz yolculuğu anlatısından ilham almış, ayrıca Jeremiah N. Reynolds’tan ve Hollow Earth teorisinden faydalanmıştır. Ayrıca deniz yolculukları sırasında kendi yaşadığı olayları da kullanmıştır. Romanın incelemelerinde genelde muhtemel otobiyografik unsurlara odaklanılmış, bunu yanı sıra ırkçılık ve ayrıca eserin son birkaç cümlesinde sembolizm olduğu ileri sürülmüştür.
Kısa öykü yazarlığının başlarında edebi başarıyı bulamayan Poe, daha uzun eserler yazmaya yöneldi. Nantucketlı Arthur Gordon Pym’in Öyküsü’nin birkaç bölümü ilk defa, Southern Literary Messenger’da tefrika edildi ancak tamamlanmadı. Romanın tamamı ilk kez Temmuz 1838’de iki cilt hâlinde basıldı. Kimi eleştirmenler eseri ürkütücü bulurken bir kısmı da birçok başka eserden intihal olduğunu savundu. Romandaki heyecan verici maceraları övenler de vardı. Yazarın kendisi de sonraki yıllarda eser hakkında “oldukça saçma bir kitap” demişti. Yİne de Nantucketlı Arthur Gordon Pym’in Öyküsü, Herman Melville ve Jules Verne gibi yazarlara ilham veren bir eser oldu.
Yayımlanma geçmişi
Poe 1830’larda erken dönem kısa öykülerinden birkaçını Tales of the Folio Club başlığı altında toplamaya niyetlenmişti.[2] Kitaptaki her bir öykü, dönemin edebî eleştiri çevresinin burlesk bir eleştirisi olarak tasarlanmış kurgusal bir edebiyat kulübünün bir üyesi tarafından sunulmuş gibi aktarılacaktı.[3] Poe bu öykülerin çoğunu daha önce Philadelphia’daki Saturday Courier’da ya da Baltimore Saturday Visiter’da yayımlamıştı.[4] Söz konusu derlemenin hazırlanmasında yazara editör James Kirke Paulding yardımcı olmaya çalıştı. Ancak Paulding Poe’ya, Harper & Brothers’taki yayımcıların derlemeyi geri çevirdiğini, çünkü okurlarının roman gibi basit ve uzun eserler istediğini bildirdi. Yayımcıların önerisi Poe’nun kendini genel okuyucunun anlayış seviyesine indirgemesi ve bir tek eser vermesi yönündeydi.[5] Ayrıca bir öyküyü birkaç parça hâlinde yazması da önerildi.[6] Harper & Brothers’ın bu cevabı Poe’ya Nantucketlı Arthur Gordon Pym’in Öyküsü için ilham verdi.[7]
Poe, Southern Literary Messenger’daki patronuyla romanı tefrika etmek üzere sayfa başına 3 dolar[8] ücretle anlaştı. Ancak roman henüz yayımlanmakta iken yazar, gazetedeki işinden 3 Ocak 1837’de ayrıldı.[9] Kimi araştırmacılara göre Poe işten kovulmuştu ve bu yüzden romanı da yarım bırakmıştı.[10]
Edebi değeri ve tepkiler
Nantucketlı Arthur Gordon Pym’in Öyküsü hakkında yayımlandığı dönemde çıkan eleştiriler genelde olumsuzdu. Yayımlanmasından 15 ay sonra, Poe’ya ciddi biçimde düşmanlık besleyen bir yazar olan Lewis Gaylord Clark’ın eleştirisi The Knickerbocker dergisinde yer aldı.[11] Bu eleştiride roman için “gevşek ve alelacele bir şekilde anlatılmış, kompozisyonun genel doğrularının oluşturduğu şablona nadiren uyum gösteriyor” deniyordu.[12] Clark yazısına şöyle devam ediyordu: “Çok ilgi gören bu eserin birçok kusuru da var, ki bunların en büyüklerinden biri de korkunç kan ve kavga durumlarıyla tıka basa doldurulmuş olması.”[11] Birçok eleştirmen de romandaki şiddet sahnelerinin çokluğundan bahsetti.[13] Burton’s Gentleman’s Magazine’de yer alan ve muhtemelen William Evans Burton’ın kendi yazdığı bir eleştiride romandaki ürkütücü detayların yanı sıra, coğrafi anlatımların alıntılanmış olması ve denizciliğe dair bilgilerdeki hatalar da eleştirildi. Aynı yazıda roman edebi bir aldatmaca olarak değerlendirilerek “halkı aldatmaya yönelik küstahça bir girişim” sözleri kullanıldı[14] ve “Bay Poe’nun adının böyle bir cehalet terbiyesizlik ile anılmasının” üzücü olduğu belirtildi.[15] Daha sonra Burton’a yazan Poe, bu eleştiriyi kabul etti ve roman için “bayağı aptalca bir kitap” ifadesini kullandı.[7] Diğer incelemelerde romanın gerçek bir öyküymüş gibi sunulmaya çalışılması eleştirildi. Metropolitan Magazine’deki bir yazıda öykünün kurgu olarak iyi olduğu, ama halka gerçek bir şey gibi sunulduğunda acemice bir iş hâline geldiği, bilgisiz kişilerin saflığına yüklenilen küstahça bir girişime dönüştüğü belirtildi.[16] Buna rağmen, özellikle İngiltere’deki kimi okuyucular Poe’nun romanının bazı parçalarının gerçek olduğuna inandı ve kitaptaki saçmalıkların, anlatıcı olan Pym’in gerçek olayları abartmasından kaynaklandığını düşündü.[17] Yayımcı George Putnam’ın daha sonraları belirtiği üzere romandaki bazı keşifler, hatta kayalarda bulunan hiyeroglifler bazı yerel İngiliz gazetelerinde ciddi tarihî gerçekler olarak yer buldu.[7]
Bu ilk tepkilerin tersine, Poe’dan büyük ölçüde ilham alan[18] Arjantinli 20. yüzyıl yazarı Jorge Luis Borges, romanı “Poe’nun en büyük eseri” sözleriyle övdü.[19] H. G. Wells’e göre ise Pym, “çok zeki bir aklın bir asır önce güney kutbu hakkında neler hayal edebileceğini anlatıyordu.”[20] Yine de 1950’lere kadar çoğu araştırmacı roman hakkında ciddi bir irdeleme ya da analiz vermedi.[21]
Nantucketlı Arthur Gordon Pym’in Öyküsü’nün hem maddi hem de eleştirel açıdan başarıyı yakalayamaması Poe’nun kariyerinde bir dönüm noktası oldu. İlk olarak, para kazanabileceği edebî işlerle ilgilenmeye başladı; örneğin Nisan 1839’da The Conchologist’s First Book’un editörlüğü görevini tartışmalı biçimde yerine getirdi.[22] Ayrıca Baltimore’da yerleşik yeni bir dergi olan American Museum of Science, Literature and the Arts için “Literary Small Talk (Edebî Gevezelik)” isimli seriyi yazdı.[23] İşe ihtiyacı olduğundan, haftada 10 dolar gibi düşük bir ücret karşılığında, romanı hakkında olumsuz eleştiriler yayımlamış olmalarına rağmen Burton’s Gentleman’s Magazine’de yardımcı editör olarak görev aldı.[24] Aynı zamanda, uzun nesirler yerine yeniden kısa öykülere odaklanmaya başladı. Böylece, tamamlanmış tek romanı olan bu eserden sonra çıkarttığıu ilk kitabı, bir kısa öykü derlemesi olan ve 1840’ta basılan Tales of the Grotesque and Arabesque oldu.[25]
Etkileri
Patrick F. Quinn ve John J. McAlee gibi araştırmacılara göre, Nantucketlı Arthur Gordon Pym’in Öyküsü ve bazı diğer Poe eserleri ile Herman Melville’in Moby Dick romanı arasında benzerlikler bulunur. Quenn’e göre Melville, Poe’nun romanını incelemiş olmalıdır, aksi durumda “edebiyatın en olağandışı tesadüflerinden biri” gerçekleşmiştir.[26] McAleer’a göre Moby Dick’teki Ahab’ın kusurlu karakteri, Usher Evi’nin Çöküşü’nden ilhamla oluşturulmuştur.[27] Araştırmacı Jack Scherting’e göre de Moby Dick ile Poe’nun Şişede Bulunan Not öyküsü arasında benzerlikler vardır.[28]
Nantucketlı Arthur Gordon Pym’in Öyküsü, Poe’nun en fazla çevrilen eserlerinden biri oldu. 1978’de yapılan bir araştırmada 300’den fazla versiyon, çeviri ve uyarlama saptandı.[29] Roman özellikle Fransa’da ilham verici oldu. Fransız şair ve yazar Charles Baudelaire romanı 1857’de Les Aventures d’ Arthur Gordon Pym başlığı ile çevirdi.[30] Baudelaire’in şiirlerinde de romanın etkileri görüldü. Şair, Siter Adasına Bir Seyahat (Un Voyage a Cythere) şiirinde, romanda kuşların insan eti yediği sahneyi kısmen yeniden anlattı.[31]
Fransız yazar Jules Verne Poe’ya hayranlık duyuyordu ve 1864’te Edgar Poe et ses oeuvres (Edgar Poe ve Eserleri) başlıklı bir inceleme yazdı.[32] Poe’nun Bir Haftada Üç Pazar öyküsü, Verne’in 1873 tarihli Seksen Günde Devr-i Âlem romanının muhtemel ilham kaynaklarından biriydi.[33] Verne 1897’de Nantucketlı Arthur Gordon Pym’in Öyküsü’nün devamı niteliğindeki Buzların Sfenksi (Le Sphinx des glaces) isimli romanı yazdı.[34] Poe gibi Verne de, gerçeğe uygun çeşitli detayları kullanarak inandırıcı bir kurgu yaratmaya çalıştı.[35] İki ciltlik bu romanda Halbrane gemisinin mürettebatının, Pym’in başına ne geldiğini araştırmaları anlatılıyordu.
Bir başka Fransızca devam romanı ise Dominique André tarafından 1947’de yazılan La Conquête de l’Eternel idi. Georges Perec’in e harfinin hiç kullanılmamış olmasıyla bilinen 1969 tarihli Kayboluş romanında ise, Kuzgun’un e içermeyen bir versiyonu yer aldı ve Poe’nun adındaki iki e harfinden kaçınmak için şair olarak Arthur Gordon Pym’in adı verildi.[36]
Öykünün resmî olmayan bir başka devamı, Charles Romeyn Dake’in A Strange Discovery isimli romanıydı.[37] Romanda anlatıcı Doktor Bainbridge, Dirk Peters isimli hastasının Gordon Pym ile Antarktika’da yaptığını anlattığı yolculuğu okuyucuya aktarır. Ayrıca romanda Poe’nun Kuzgun şiiri hakkında da bir tartışma yer alır.
Henry James’in 1904 tarihli The Golden Bowl romanındaki karakter Prince Amerigo, Arthur Gordon Pym’i hatırlamaktadır:
Çocukken Allan Poe’nun muhteşem bir öyküsünü okuduğunu hatırladı… öykü Amerikalıların nasıl bir hayal gücüne sahip olabileceğini gösterecek bir şeydi: Gemi kazazedesi Gordon Pym’in … süt ya da kar renginde … katı beyaz bir hava… bulmasının hikâyesiydi.
Poe’nun romanı H. P. Lovecraft’ın 1936 tarihli Deliliğin Dağlarında romanına da ilham verdi. O romanda da Nantucketlı Arthur Gordon Pym’in Öyküsü’ndekine benzer bir Antarktika seyahati teması işleniyordu ve tekeli-li nidası aynen kullanılmıştı. Chaosium tarafından Lovecraft’ın romanının devamı şeklinde yayımlanan 1999 tarihli rol yapma oyunu Beyond the Mountains of Madness’ta ise, Poe’un romanının eksik kalmış sonu tamamlandı. Buna göre Pym romanın sonunda, Antarktika’daki şehirde Lovecraft’ın romanındaki bazı yaratıklarla karşılaşır.[38]
Paul Theroux’nun 1979 tarihli seyahat kitabı The Old Patagonian Express’te Theroux, Jorge Luis Borges’e Nantucketlı Arthur Gordon Pym’in Öyküsü’nden pasajlar okur. Theroux bu kitabında ayrıca, romanı okuduğu en korkunç öykü olarak tanımladı. Yann Martel ise 2001’de yazdığı ve Man Booker Ödülü kazanan romanı Pi’nin Yaşamı’ndaki bir karaktere, Poe’nun hayalî karakterlerinden Richard Parker’ın adını verdi.
Mat Johnson’ın 2011’de yazdığı hicvi fantazi romanı Pym’in ilham kaynağı Nantucketlı Arthur Gordon Pym’in Öyküsü’ydü ve roman Poe’nun eserine çok benzer bir yapıda kurgulanmıştı.[39]
Kaynak notları
1^ a b Öykünün Türkçe isminin ve alıntıların alındığı çeviri: Poe, Edgar Allan. Bütün Hikâyeleri, çeviren: Dost Körpe, İthaki Yayınları, 2002. s. 758 – 901
2^ Thomas & Jackson, 127
3^ Silverman, 90
4^ Meyers, 67
5^ Thomas & Jackson, 192–193
6^ Stashower, 104
7^ a b c Sova, 167
8^ Silverman, 128
9^ Thomas & Jackson, 237
10^ Meyers, 96
11^ a b Moss, Sidney P. Poe’s Literary Battles: The Critic in the Context of His Literary Milieu. Carbondale, IL: Southern Illinois University Press, 1963: 89.
12^ Stashower, 106
13^ Silverman, 137
14^ Silverman, 143
15^ Silverman, 157
16^ Thomas & Jackson, 258
17^ Bittner, 133
18^ Hutchisson, 145
19^ Books.Google.com, önizlemenin son sayfası
20^ Frank, Frederick S. ve Anthony Magistrale. The Poe Encyclopedia. Westport, Connecticut: Greenwood Press, 1997: 372. ISBN 031327768
21^ Sanborn, Geoffrey. “A confused beginning: The Narrative of Arthur Gordon Pym, of Nantucket”; The Cambridge Companion to Edgar Allan Poe içinde, editör Kevin J. Hayes. New York: Cambridge University Press, 2002: 171. ISBN 0-521-79727-6
22^ Meyers, 106
23^ Silverman, 137–138
24^ Bittner, 145
25^ Sova, 268
26^ Quinn, Patrick F. “Poe’s Imaginary Voyage”, Hudson Review, IV (Kış 1952), 585.
27^ McAleer, John J. “Poe and Gothic Elements in Moby-Dick”, Emerson Society Quarterly, No. 27 (2. çeyrek 1962): 34.
28^ Scherting, Jack. “The Bottle and the Coffin: Further Speculation on Poe and Moby-Dick”, Poe Newsletter, cilt I, no. 2, Ekim 1968: 22.
29^ Harvey, Ronald Clark. The Critical History of Edgar Allan Poe’s ‘The Narrative of Arthur Gordon Pym’: A Dialogue of Unreason. New York: Routledge, 1998: 42. ISBN 0-8153-3303-X
30^ Standish, 111
31^ Sova, 24
32^ William Butcher, Jules Verne: The Definitive Biography, Giriş: Arthur C. Clarke, Thunder’s Mouth Press, Avalon Publishing, New York, 2006. ISBN 978-1-56025-854-4, sayfa 153, 208.
Edgar Poe et ses oeuvres Fransızca tam metni: [1]
33^ Sova, 238
34^ Tresch, John. “Extra! Extra! Poe invents science fiction!”, The Cambridge Companion to Edgar Allan Poe içinde, editör Kevin J. Hayes. New York: Cambridge University Press, 2002: 117. ISBN 0-521-79727-6
35^ Poe, 73
36^ Perec, Georges. A Void. İngilizce çeviri: Gilbert Adair. Londra: The Harvill Press, 1995. s.108. ISBN 1-86046-098-4
37^ Eco, Umberto. Six Walks in the Fictional Woods. Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1994: 7. ISBN 0-674-81050-3
38^ Engan, Charles ve Janyce. Beyond the Mountains of Madness. Oakland CA: Chaosium, Inc., 1999. s.327-339. ISBN 1-56882-138-7.
39^ Johnson, Mat. “PYM Sequels”. 19 Şubat 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ağustos 2011.
Kaynak: tr.wikipedia.org