Hergün Hüzün – Christy Brown

“Tekerlekli iskemlesinin ucunda, tüm bu yargıların ne yüzünden koptuğunu merak eden bir grup heyecanlı çocuğun yanında oturuyordu.”

Bu romanın ilk bölümü işte böyle başlıyor. Oturuyordu, çünkü neredeyse aciz bir kötürümdü, çevresindeki eylemlere nadiren iştirak edebiliyordu. Roman başladığında erkekliğe geçmek üzere olan bir çocuğu, bittiğindeyse ademoğlunun tüm duyguları ve zihnine sahip olacak olan bir insan. Diğerlerinin arasına karışmadan, tekerlekli iskemlesinden sakin ve ıstırap dolu kalbiyle olanı biteni gözlemler, yaşadıkları Dublin’in derme çatma mahallelerinden, kendisinin de bir parçası olduğu geniş bir alana yayılmış ailesinin eylemlerini kaydeder.
Burası aslında, tüm acıları ve eğlenceleriyle her gününe hüznün hakim olduğu kırklı ve ellili yılların Dublin’idir. Arka sokakların ve pejmürde barların kaba, merhametsiz, içkici, zinacı Katolik Dublin’i; hem de tüm ihtişamı ve sefaletiyle, muazzam yaşam zevkleriyle.
Christy Brown aşırı duygusallığa kapılmadan yazdı. Lafını hiç sakınmadı, bakış açısı alabildiğine açıktı. Ama yazım tarzı, kitabın genel izlenimini ‘sıkıcı’nm tam zıddı olarak algılatacak lirik bir nitelik taşıyordu. Dublin’in görüntüleri, sesleri ve dekorları üzerinde yaptığı tasvirlerinin daha iyisine pek nadiren rastlanır. Onun karakterleri, yaşam ateşi ile yanarlar.