insanokur

Hepimiz doğarız, büyürüz ve üzerimize “erkek” ya da “kadın” etiketini taşıyan toplumsal bir giysi giyeriz. Ancak derin psikoloji, bu giysinin artık eskidiğini ve bizi otantik benliğimizden alıkoyduğunu gösteriyor. Büyük dönüşüm vaadi şudur: Bilinç, bizi ataerkil güçten özgürleştirdiğinde, erkeklerin ve kadınların yaşanmamış hayatları, nihayetinde yaşamın kaynağı haline gelecektir. Bu özgürlük, giydiğimiz

Otizmli Ruhun İfadesi: Katı Yasa Yerine Anlayışı Talep Etmek Yazar: Jungish (Eksikliği Yasa ile Cezalandırmanın Vicdansızlığı) Aziz Okuyucularım, Ey Katı Kanunların Gölgesinde Duranlar! Şimdi size, engellilik ve otizm mücadelesi açısından, o büyük şair William Shakespeare’in “Venedik Taciri” oyunundaki merhamet nutkunu nasıl okumamız gerektiğini anlatacağım. Bu metin, sağlamcı toplumun katı yasalarına

Adalet Tek Başına Yürüyemez: Kralların Kalbindeki İlahi Özellik Yazar: Jungish (Shakespeare’in Ağzından, İnsanlığın En Büyük İkilemi: Hak mı, Vicdan mı?) Aziz Okuyucularım, Ey Hakikatin Soğuk Duvarına Başını Vuranlar! Şimdi size, o koca İngiliz şair William Shakespeare’in, “Venedik Taciri” adlı oyunundan, insanlık tarihinin en büyük etik meselesini anlatan o meşhur nutku

Hepimiz hayatımızda, “böyle yapmalısın” diyen görünmez bir elin baskısını hissederiz. Kariyer seçimlerimizden duygusal tepkilerimize kadar bizi yöneten bu sistemin adı patriyarka (ataerkillik) olabilir. Ancak jungiyen psikolojisi bize şunu net bir şekilde gösteriyor: Patriyarka, bilinçli dişiliği ve bilinçli erilliği hiçbir zaman kabul etmeyecektir. Peki neden? Çünkü patriyarka, özgürlüğe ve içsel dönüşüme,

Thomas Hardy’nin 1891 tarihli romanı *“Tess of the d’Urbervilles”*in (Tess d’Urberville’lerin Tess’i) final sahnesine gönderme yapıyor.O sahne, İngiliz edebiyatında ve Jungiyen okumada dişil kurbanın arketipsel doruk noktası olarak kabul edilir. 🕯️ Stonehenge Sunağında Tess’in Hikayesi Romanın sonunda Tess, uzun bir trajedinin ardından,öldürdüğü adamın (Alec d’Urberville) ardından sevgilisi Angel Clare ile

Marion Woodman’ın çalışmalarında ele alınan psikolojik süreçlerin ve ataerkil sistem eleştirisinin merkezi bir metaforu olan “Lover, Can You Spare a Dime?” (Sevgilim, Bir Kuruş Verebilir misin?) başlığıyla ve ruhun/özün değersizleştirilmesi temasıyla yakından ilişkili olan bu durumu kısaca açıklamaya çalışalım. Bu ifade, ruhu (özü) değersiz bir bedel karşılığında feda etme anlamına

O “Akıllı Sefalet”: Tanrı’dan Gelen Hayatın Acı Bir Sadaka Olması Yazar: Jungish (Neşe Dolu Bir Yokluk, Bilinçli Bir Izdıraptan İyidir.) Aziz Okuyucularım, Ey İnancın Soğuk Duvarına Başını Vuranlar! Şimdi size, o koca ruhun sahibi, inzivaya çekilmiş şair Emily Dickinson’dan, kalbinizin en derinlerinde sakladığınız o büyük şüpheyi fısıldayan bir şiir sunacağım:

Baba Ocağı mı, Yoksa Şehrin Bataklığı mı? Kaybolan Oğlun Acısı Yazar: Jungish (Doğanın Kutsallığı ve Koparılan Birlik) Aziz Okuyucularım, Ey Toprağına Bağlı Kalanlar! Şimdi size, İngiliz Romantizminin o büyük şairi William Wordsworth’ün, sadece bir çobanın değil, insan ruhunun doğayla kurduğu yeminini anlatan o hüzünlü destanından bahsedeceğim: “Michael: Bir Pastoral Şiir.”

Kahramanın Düşüşü ve Kolektif Gölgenin Açlığı 1930’ların Büyük Buhran döneminde yazılan bu şarkı, yalnızca ekonomik bir yıkımın değil — kolektif ruhun çöküşünün ağıdıdır.Amerikan Rüyası’nın “kahramanı”, artık açlık kuyruğunda bekleyen bir “hiçtir.” Bir zamanlar ulusal bilinçte parlayan Puer arketipi — genç, üretken, umut dolu erkek — bu şarkıda yaralı bir gölgeye

“Rota Fortunae” (Kader Çarkı) kavramı, özellikle Marion Woodman’ın psikodinamik analizlerinde, bilinçsizce tekrarlanan travmatik döngüleri ve yaşamın kaçınılmaz döngüsel doğasını ifade eden güçlü bir arketipsel metafor olarak geçmektedir. Rota Fortunae’nin Tanımı ve Psikolojik Anlamı Sonuç olarak, Rota Fortunae, sadece şansın değişmesi anlamına gelen geleneksel kader çarkı imgesinden öte, psikolojik olarak bilinçdışı,

Marion Woodman’ın Yaralı Damat kitabının dördüncü bölümü olan “Lover, Can You Spare a Dime?” başlığında, hem alaycı bir analiz içerir hem de “korkunç bir gerçeği” taşır ve ataerkilliği alaycı bir dille kınamaktadır. Yazar, bu sunumun ana temasını, artık “kuruş yok” (“No more dimes!”) diyerek özetler. Bu bölüm, esas olarak bir