Yalnızlık Paylaşılmaz – Özdemir Asaf ‘Her insanın bir öyküsü vardır, ama bir şiiri yoktur.’

Özdemir Asaf’ın 1978 yılında yayımladığı Yalnızlık Paylaşılmaz’daki şiirlerinde yalnızlık teması işlenir. Şiirle özdeyişin yine iç içe olduğu görülür. Ne var ki, artık özdeyiş şiirdeki öz duygu ile bütünleşmiştir. Şair, kitaba ” Her insanın bir öyküsü vardır, ama her insanın bir şiiri yoktur” diye başlar.

‘Kelimeler ile gerçek arasındaki bir uçurum vardı. Hiçbir kelime gerçeğin yerini tutmaz. Kelimeler gerçeğin uzak ve suni işaretlerinden ibarettir. Biz gerçeğe bizzat yaşayarak ulaşırız. Fakat onları anlatmaya kalkınca kullanıla kullanıla yıpranmış, bizim yaşantılarımıza tekabül etmeyen kelimelerle karşılaşırız. Öyleyse her şeyi yeniden yoklamak, dilin aldanışlarına kapılmamak lazımdır. Bu nasıl olur? Paradokslarla. Zira paradoks bilinen kelimelerin manalarını siler. Paradoksla yeni  hakikatlere ulaşılmasa bile, hiç olmazsa, dilin o aldatıcı büyüsü yok edilmiş olur. Özdemir Asaf’ı paradokslu bir üslup kullanmaya sevkeden psikolojik amilin bu arzu olduğunu sanıyorum.’ (1973) Mehmet Kaplan

Kitapta Yer Alan Şiirlerden Örnekler

Yalnızlık Paylaşılmaz
Yalnızlık, yaşamda bir an,
Hep yeniden başlayan…
Dışından anlaşılmaz.

Ya da kocaman bir yalan,
Kovdukça kovalayan…
Paylaşılmaz.

Bir düşün’de beni sana ayıran
Yalnızlık
Paylaşılsa yalnızlık olmaz.
Özdemir Asaf

Körebe
Işıksız bir gölgedir yalnızlık,
Arar bütünlemeye bir başka yalnızlı;
Yazık ki taa kendinedek.
İner dağından dağından,
Bulamaz bir ses, gel deyen, çağıran…
Gözlerine yönelmiş bir ışık.
Gölgesinde kendisi,
Gölgesinde ışıksızlık.

Gölge vermeyen bir ışık
Yalnızlığını sürdürürken sonsuzadek,
Arar kendini bütünlesin diye
Bir gölge, sessiz, yumuşak, uyuyan.
Arar tek başına, elleri yüzüne uzanık bir anlam,
Kendisini gölgeleyecek.
Özdemir Asaf

Aşk
Sen kocaman çöllerde bir kalabalık gibisin,
Kocaman denizlerde ender bir balık gibisin.
Bir ısıtır,bir üşütür,bir ağlatır,bir güldürür;
Sen hem bir hastalık hem de sağlık gibisin.
Özdemir Asaf

Taş yazı
Gülüş bir yanaşımdır bir öbür bir kişiye
Birden iki kişiyi döndürür bir kişiye
Anılarından kale yapıp sığınsa bile
Yetmez yalnız başına bir ömür bir kişiye.
Özdemir Asaf