Bu şiir, Sivas Katliamı’nın 10. Yıl Anısına Pir Sultan Abdal Derneği’nin düzenlediği şiir yarışmasında birincilik ödülüne değer görülmüştür.
SESSiZLiK KULESi (1)
simya ve civayla giriyoruz hayata
şakaklarımızda zonklayan bir mayayla
kor ve ateşle küllenen yazgımızla
kabzasında saklı tabutunu taşıyan
yanağı keskin yırtıcı mavzerler gibi
ne ki hayatta taşır kendi çarmıhını
suretine dağıttığı eskiyen bir gülüşle
yine de sonsuz bir sıvıdır hayat
biliyoruz ve kesişmeye kulak veriyoruz
birbirini ayartan o kusursuz dengeye
kana kana içmek ve kanamak…
savrulur insan kendi aynasında
ve bir ses bir kaf dağı masalı
sazının tellerinde tüfekler çatan
dut ve gülle ateşler yakan
savrulmak yitmektir bazen tavsayarak
bazense çiy serinliğinde çatlamak
goncanın usulca güne bakışı gibi
yada utkuyla dağlamak kendi etini
açlığına sunulsun diye kavruk bir tat
orada baslar ateşin ete daveti
sulu sepken ürpertiler başlar orada
zaman
tozlarımızla semiren bir kartopu
yuvarlanıp da kangrene dönüşen
kederli bir kelebek kozası
zaman üçüncü sayfa cinnetlerimiz
ensemiz de çınlar da o vakit
toprağın kokusunu savurur yüzümüze
o koku devrilen kımıltısız ikindi
toynaklarıyla günü parçalayan
simsiyah bir atın kişnemesi
saatini şaşırmayan bir zangoç
otuz yedi yerinden hançerli
boyluboyunca soğuyan temmuz akşamı
o koku çağrıldığımız turna gülüşü
alazıyla parıldar yüzlerimizde
ateş olup sızarız avuçlarımıza
bir cızırtı yanık bir tat
karışır deli sularımız birbirine
karışır tecerin sabırsız volkanları
nehir olur taşarız zamanın terkisinden
ve kum saatinde akıp durur kanımız
o incecik sırat köprüsünde
damlayarak ayrılırız kendimizden
ters çevriliriz sonra cam ve abanozda
ters çevriliriz fokurdayan harcımızla
bir zerdüşt ölüsüyüz şu figanda
avestadan bu yana bir zerdüşt ölüsü
etlerimiz ölü bakışları besler de
taşınırız göğe bir akbaba kanadında
ve dağlara iner bulutsuz fecr zamanı
söyleriz orada ağrıyan şarkımızı
gök ne kadar mavi
duman ne kadar kurşuni
(1)Sessizlik Kulesi-Zerdüştlerin ölülerini leş kuşlarının yağmasına terkettikleri kule.