Okuyun ama yutmayın, çiğneyin.
AKMAYI DUYDUMBen ben idim, onlar oydularKaranlık indi bize sığındıYılları çok çağlar gibiyizGünleri çok yıllar gibiyizUzun sessiz bir ağlamak gibiyizGeyik akar suları özleyinceAkmamız yok, çekilmiş nehirler gibiyizYelin sürdüğü yaprağı mı iteceğimKötülük nedir, var mıydı bilenimizİyilik nedir, var mıydı bilenimizAna karnında süttenBembeyaz örülmüşüz deDerim ki —demek istemem— vahşetin imleriyizBen ben idim, onlar
OKUMAK İÇİN TIKLAKENDİMEKimseye karıştım mı? hiç karışmadımBu ki bana tuhaf sayılmadıGözleyip sordum mu hiç? hayır sormadımBu ki bana yalan sayılmadıAcımak işim miydi? hayırBir evden olmak kötü müydü? hayırZamana zamanla bakmak ne idi kiBaktımTarlayı tarlayla ölçtümMeyvayı meyvayla ölçtümDenizi denizle ölçtümGöğü gökle ölçtümZaten insanı insanla ölçtüm kiBuruk bir tat mı duydumVe duydumHer şey ki
OKUMAK İÇİN TIKLABir adın vardı senin, peşinde de üç büyük şair… “Bir insan ne zaman ölür?” sorusuna Romalılar, eski bir taş yazıtta şöyle yanıt vermişler: “Onu en son anan insan öldüğü zaman”… Bu yazıda isimlerini yâd edeceğimiz biri kadın üçü erkek dört güzel insan, tam da bu tanıma uyan büyük sanatçılar. Yaşadıkları
OKUMAK İÇİN TIKLAOn Kalır benden geriye dokuzdan önceki on Dokuz değil on kalır On çiçek, on güneş, on haziran On eylül, on haziran On adam kalır benden, onu da Bal gibi parlayan, kekik gibi bunalan On adam kalır. Ne kalır ne kalır Tuz gibi susayan, nane gibi yayılan Dokuzu unutulmuş on yüz
OKUMAK İÇİN TIKLA
