Marie-Claire’in Kokuları bitmek bilmeyen hesaplaşmalarla dolu, tuhaflıklarıyla insanı içine çeken, gizemli bir aşk hikâyesi. Mahfut ne yapacağını bilmez halde dolaşıyor Paris’te. O yürürken, sokak lambalarının altında yalnızlıklar ve bir araya gelişler, gündelik kaygılar ve kayıtsızlıklar bir belirip bir kayboluyor. Belirsizlikleri iyice artıran ise Marie-Claire oluyor; bir gün, Mahfut ile Marie-Claire karşılaştığında hepten değişiyor hayat. İki uzak uç birbirini çektiği anda tuhaf ritüeller, şiddetli çalkantılar, sonsuz tensel arzular çıkıyor ortaya.
Habib Selmi’den iki insanın birbirine ne kadar bağlanabileceğini, daha da önemlisi, ne kadar tahammül edebileceğini gösteren sıradışı bir roman.
“Marie-Claire’in Kokuları bir aşk hikâyesi anlatıyor. İnsanın hem içine işleyen hem içini kemiren, hoş ve incelikli bir aşk bu.”
Adrienne Nozet
KÜNYE
Marie-Claire’in Kokuları
Habib Selmi
İletişim Yayınları
Çeviri: Celal Demirel
1. baskı – Eylül 2021
171 sayfa
Habib Selmi
1951 yılında Tunus, Kayrevan’da doğdu. Gençlik yıllarında öykü yazmaya başladı. Öyküleri tanınmış bir radyo istasyonunda okununca ünlendi. 1985’te Paris’e göçmeden önce Arap Dili ve Edebiyatı üzerine Öğretmenlik Yüksek Sertifikası aldı. 1985’ten beri Paris’te yaşıyor ve ortaokul düzeyinde Arapça öğretmenliği yapıyor. Yazarın sekiz romanı Fransızca, Almanca ve İtalyancaya çevrildi. Marie-Claire’in Kokuları Uluslararası Arap Romanı Ödülü’ne aday oldu ve finale kaldı.
KİTAPTAN OKUMA PARÇASI
1
“Elini yüzünü yıkadın mı?”
O zamanlar neyi kastettiğimi anlaması için, başka kimsenin anlayamayacağı şekilde başımı hafifçe sallamam yeterliydi. Sabahları kahvaltı masasına oturmak için karşısındaki sandalyeyi çektiğim anda, daireme taşındığından beri neredeyse hiç değişmeyen ses tonuyla bana bu soruyu sorardı.
Ondan sonra hiçbir şey söylemezdik. Kendimizi kahvaltı etmeye öylesine kaptırırdık ki sanki sürekli tekrarlandığı için tüm ayrıntıları alışkanlık haline gelen eski bir ritüelin içindeymişiz gibi hareket ederdik. Aynı hareketleri tekrarlardık. Tüm kahvaltı boyunca birbirimize nadiren baksak da yuvarlak yüzü çillerle kaplı Marie-Claire’in o anlarda
kendini mutlu hissettiğinden eminim. Sabahları, elimizi yüzümüzü yıkadıktan sonra birlikte kahvaltı etmek en sevdiği şeylerden biriydi.
Birlikte yaşamaya başlamadan önce, Marie-Claire gözlerini açar açmaz mutfağa koşarmış. Kahvaltısını edermiş ve
kahvesini yudumlarken bir veya iki sigara yakarmış. Ondan
sonra da banyoya gidip elini yüzünü yıkarmış. Bunu bana
6
birlikteliğimizin hiç olmadığı kadar derinleştiği ve her zamankinden daha çok yakınlaştığımız bir gün itiraf etmişti.
Şaşırdığımı söyleyip yavaş yavaş onu bu kötü alışkanlığı bırakmaya ikna etmiştim. Annemin her zaman söylediği sözleri tekrarlayarak, “Yemek kutsaldır, Allah’ın nimetidir,” demiştim. “Yemek yerken temiz olmamız gerek.” Kısa bir süre sonra, bir şey yemeden önce ellerini yıkamak konusunda
benden daha titiz olmaya başlamıştı.
Bir dilim kızarmış ekmek almak için uzandığını, ekmeğine ince bir tabaka halinde tereyağı sürdükten sonra üzerini
kiraz, şeftali, üzüm veya çilek reçeliyle kapladığını görebiliyorum. Ekmek dilimini sıcak sütlü kahveye batırdıktan sonra, onu gördüğüm andan beni terk ettiği âna kadar arzuladığım dudaklarına götürüyor.
Kahvaltısını bitirdikten sonra, parmaklarını hâlâ uykudan
şişmiş olan dudaklarında gezdirirdi yavaşça. Her halinden,
durumdan memnun olduğu anlaşılan Marie-Claire, “Kahvaltını benimle paylaşman ne hoş,” der ve ilk sigarasını yakarken, “Kahvaltıdan daha iyi bir şey yok, biliyorsun değil mi?”
diye eklerdi. Ben de başımı sallayarak ona katıldığımı belli
ederdim. Ben, Allah’ın bir nimeti oldukları dışında yiyecekler hakkında hiçbir şey söylenmeyen bir evde doğmuştum.
Çocukluğunda kahvaltı nedir bilmeyen ben… Kahvaltıda bir
şey yiyeceksem, çıkmaları epey uzun zaman alan dişlerim
çiğnerken kırılmasın diye uzun süre suya batırdığım bir parça kurumuş buğday veya arpa ekmeği olurdu bu. Ya da önceki günden artan ve gece boyu dışarıda kaldığı için ekşimeyen
şakşukaya, kuskusa veya bir önceki günden hazırlanan keçi
derisi yayığının dibinde ne kaldıysa ona banardım ekmeğimi.
Yahut sadece çaldığım hurma veya şeftalileri yerdim.
Marie-Claire, sigarasının dumanını tüm vücuduyla açık
olan pencereye dönerek üflerdi. Dumanının bana gelmemesi için bunu düzenli ve dikkatli bir şekilde yapardı, çün-
7
kü sabahları bu kokuya dayanamadığımı biliyordu. Miskin
miskin esnediğinde altın kaplı dişi gözüme ilişirdi. Sigarasını bitirince kollarını havaya kaldırıp koltukaltlarını bana
göstererek kafasının üzerinde birleştirdiği parmaklarını başına koyardı.
O zamandan beri kadınların koltukaltlarına bakmak bende bir saplantı haline geldi. Zaman içerisinde kadınların çekinmeksizin sergilediği bu iki boşluğun özellikle de tıraşlı
olduklarında vücutlarının en çok istek uyandıran bölgeleri
olduğunu keşfettim. Burnumu koltukaltlarına gömüp kokusunu içime çektiğimde, çocukken ergenlik sonrası çağdaki
ablalarımdan birinin göğüslerine başımı gömdüğümde hissettiklerimi hatırlatan eşsiz bir hisse kapılırım.
Bundan Marie-Claire’e ilk kez bahsettiğimde kaşlarını
hayretle kaldırarak gülmüştü. “Tam bir domuzsun. Koltukaltlarının neyini seviyorsun; kılları mı, yoksa ter kokusunu
mu?” Ancak birlikte olduğumuz süre boyunca vücudunun
o kısmına bayıldığımı hiç unutmadığını ve bana aşkını ifade
etmek, beni şevke getirmek veya herhangi bir sebepten beni
takdir ettiğini göstermek istediğinde koltukaltlarını açar veya başımı alıp koltukaltına bastırırdı.
Marie-Claire yemeğini ve sigarasını bitirdikten sonra yerinden kalkmazdı. İlk birkaç yıl ben de aynısını yapmayı
denedim, çünkü o anlarda yanında kalmamın, onda birlikte kahvaltı ettiğimizdekine benzer hisler uyandırdığını biliyordum. Daha sonra Marie-Claire gökyüzüne bakardı. Bunu
neredeyse her sabah yapardı. Güneş bulutların ardında kaldığında, “Ne korkunç bir hava,” derdi. Bazen ona cevap verme isteğime mağlup olur, “Ama yağmur, bulutlar ve rüzgâr
da güzel,” derdim.
Heyecanla, “Garipsin!” derdi. “Diğer insanlar gibi değilsin; yoksa nasıl olur da gökyüzü bulutlarla kaplıyken havanın güzel olduğunu söyleyebilirsin?”
8
Kaşıklarla bıçaklara bakarken sessizliğimi korurdum.
Masadaki kırıntıları toplar, bardaklarımızda kalan kahveyi
demliğe geri dökerdim.
Zaman zaman başını biraz öne eğip sessizliğe gömüldüğünde bu fırsatı kaçırmaz ve gizlice onu izlerdim. Öncelikle
her zaman daha önce görme fırsatı bulduklarıma kıyasla daha küçük görünen göğüslerine bakardım. Omuzlarına, kollarının üst kısmına, daha sonra uzunluğu ve zarifliği bakımından annesininkine benzediğini keşfettiğim boynuna ve
istisnai biçimde yumuşak olan ellerine bakardım. Sonra çillerle kaplı yuvarlak yüzünü incelerdim. Bazen onu ilk kez
gördüğümde zihnime kazınan görüntüsünü veya bende bıraktığı izlenimi hatırlamaya çalışırdım.
Marie-Claire’in yüzünü severdim. Her daim arzuladığım
dudakları veya yüzü özellikle güzel olduğundan ziyade yuvarlak, kadınsı ve rahatlatıcı olduğu için… Yüzü samimiyet,
doğallık, dinginlik ve zekâ pırıltıları saçardı. Bazen yüzüne
bakar ve kendimi otuz yaşını geçmiş bir kadının değil, küçük bir çocuğun yüzüne bakarmış gibi hissederdim. Aynı
zamanda yüzünü, onu bir şekilde kendine has kılan çilleri
ile omuzlarına inen ve onu daha çekici yapan yumuşak sarı
saçları için de severdim.
Önceleri, ne zaman onu izlediğimi fark etse dilini çıkarırdı. Bazen de somurtur veya boynunu uzatarak yüzünü yüzüme yaklaştırır ya da vücudunu geriye çekerek kameralara
bakıyormuşçasına yapmacık bir şekilde ellerini saçlarına attıktan sonra bana bakardı. Bunu yaparken de güler veya gülümserdi. Ara sıra ayağa kalkıp yanıma gelirdi. Elleriyle gözlerimi kapatıp kollarını boynuma sarar veya beni omuzlarımdan tutup onu gözetlemekten zevk alan bir sapık olduğumu itiraf edene ve özellikle de kahvaltıdan sonra onu bu
şekilde izleme alışkanlığımı bir an önce bırakacağıma söz
verene kadar sallardı. Sonrasında rahatsız olduğunu belli
9
eder şekilde havada elini sallar, benimle alay ederek kafasını
oynatır veya soğuk ve sert gözükmeye çalıştığı o bakışı atardı. Eğer konuşacak olursa da gece iyi uyuyup uyumadığımı,
kendimi iyi hissedip hissetmediğimi veya bir sorunum olup
olmadığını sorardı. Ya da daha önce kadın vücudunun herhangi bir kısmının çıplak kaldığını görmemiş, bastırılmış bir
adam gibi onun yüzüne bakmaktansa her zamanki gibi ben
fark etmeden uzayan ayak tırnaklarımı kesmemi söylerdi.
Pek sık olmamakla birlikte ikimizin de izinli olduğu günlerde kahvaltı dayanamayacağım kadar uzun sürerdi. Orada
oturmaktan sıkılacağımdan korktuğum için masadan kalkar
veya keyfimin kaçıp canımın sıkılmasından korktuğum için
içime döner ve anılarımın arasında yolculuğa çıkardım. Annemin öldüğü günü düşünürdüm. O gün insanların beni nasıl daha önce hiç olmadığı kadar sevdiğini ve köyün çocuklarının pek çok kez alay ederek tekrarladıkları gibi daha topa
nasıl vurulacağını bilmediğim halde en iyi oyuncularıyla oynamama ve onca gol atmama nasıl izin verdiklerini hatırlardım. Benim yaşımdaki çocukların katılmasına kesinlikle izin
verilmese de erkeklerin cenazenin arkasından yürümeme ve
mezarlıkta tüm defin merasimini izlememe izin vermeleri de
aklıma gelirdi. Dahası tabutu sardıkları örtüyü de eve götürmem için bana vermişlerdi. Bahçeye yaklaştığımda saatlerce
ağlamaktan ve ağıtlar yakmaktan yorulan ve yere oturan kadınların hepsi ayağa kalkıp etrafımı sararak beni öpücüklere
boğmuştu. Zavallı anneciğimin ölümüne üzülmem gereken
o gün hayatımda hiç olmadığı kadar mutluydum.
Zaman zaman canım farklılık istediğinde annemin öldüğü gün yerine son zamanlarda gördüğüm rüyaları hatırlamaya çalışırdım. Zihnimde kalan bu parçaların birbirlerine girerek gizem ve garipliklerini bir kat daha artırdığını bildiğim
halde bu durum canımı hiç sıkmazdı. Beni, rüyalarımı tamamıyla veya birbirlerinden ayrı olarak hatırlasam aklıma gel-
10
meyecek şeyleri düşünmeye zorladıkları için aslında bunun
faydalı olduğunu da düşünürdüm.
Marie-Claire, kahvaltıdan aldığı hazzın doruk noktasına
ulaştığını ve geçmişte bu şekilde kahvaltı etmediği tüm günlerin acısını çıkardığını hissettiğinde, benim içime kapanık
şekilde geçirdiğim keyifli anları bozmaktan korkarmışçasına ses çıkarmamak için sandalyesini oynatmadan oturduğu
yerden kalkardı. Fincan, tatlı kaşığı, bıçak, demlik, şeker, tereyağı, reçel ve artan ekmekleri yavaş ve sessiz bir biçimde
tepsiye koyup mutfağa götürürdü. Musluğu sonuna kadar
açmasa da akan suyun sesini duyardım.
Birkaç dakika sonra elinde dolu bir kapla tekrar içeri gelir,
bana arkasını döner ve yeterince ışık alabilsinler diye her zaman pencerenin önüne koyduğu bitkileri sulamaya başlardı. Ellerini yıkadıktan sonra hâlâ geceliğiyle olurdu: altında
hiçbir şey olmayan bir önlük. Marie-Claire de benim gibi pijamalardan nefret ederdi. Ona hastanelerdeki hastaları hatırlattıklarını söylerdi. Dolayısıyla oturduğum yerden en mahrem yerlerini görebilmem mümkündü.
O anlarda kontrolümü kaybetmezdim; aslında genellikle ona bakmayı bırakırdım. Dönüp gökyüzüne ve karşı duvardaki resme bakar ya da tekrar iç dünyama gömülürdüm.
Ama bazen tahrik olurdum. Bitkilere doğru eğildiğinde benim olması arzusuna yenik düşerdim. Marie-Claire’in bundan hazzetmediğini çok iyi biliyordum, çünkü ne kendisinin bir inek ne de benim bir boğa olduğumu söylerdi ve ona
göre sabahları böyle şeyler yapmak yakışık almazdı. Ancak
zaman zaman, özellikle de onun çiçekleri suladığı gibi onu
sulamama âşık olduğu zamanlar bana izin verirdi. Elbette
perdeleri çektikten sonra…
11
2
Önce masamın karşısındaki aynada yansımasını görmüştüm.
Bazen onu ilk kez gördüğümde zihnime kazınan görüntüsünü hatırlamaya çalışırdım; ama yapamazdım. Başımı kaldırdığımda onu görmüştüm. Ancak o benim varlığımın farkında mıydı, değil miydi bilmiyorum. Oturduğum kafeye ne
zaman girmişti onu da bilmiyorum, çünkü ne içeride herhangi bir hareket olduğunu fark etmiş ne de bir ses duymuştum. Okumaya dalmış olmalıyım. O da yerine otururken dikkatleri üzerine çekecek herhangi bir ses çıkartmamak için
dikkat etmiş olmalı. Tek bildiğim onu fark ettiğimde masamın birkaç santimetre ötesinde, tam arkamda oturduğuydu.
Onu inceleyememiştim; yüzüne ilk kez baktığımda nasıl
göründüğünü belki de bu yüzden hatırlamıyorum. Tekrar
okumaya dönmüştüm. Uzun bir süre sonra yeniden başımı
kaldırdığımda onu daha dikkatli bir biçimde izlemeye başlamıştım. Oturuşunu değiştirmişti, bu sefer daha farklı görünüyordu.
İlk dikkatimi çeken uzun ve düz boynu olmuştu; sonrasındaysa yanaklarındaki çilleri görmüştüm. Tüm bunlara
12
rağmen yuvarlak yüzü beni kendisine çekiyordu ve tam o
anda, aynadaki yansımasını izlerken, çok seksi dudakları olduğunu fark etmiştim.
Yüzüne odaklanmıştım. Yuvarlak yüzü, izledikçe beni kendisine daha çok çekiyordu. Kahvesini getiren garsona kocaman bir gülümsemeyle karşılık vermesinden kafenin düzenli
bir müşterisi olduğunu çıkartmıştım. Fincana attığı şekeri yavaşça karıştırmış ve dudaklarını şapırdatmasından kolaylıkla
anlaşılacağı gibi büyük bir zevkle kahvesini yudumlamadan
önce uzun bir süre minik kaşığı ağzında gezdirmişti.
Onun da yansımasını izlediğim aynadan beni görebildiğinden emindim. Ama yüzümün gözüne ilişip ilişmediğinden emin değildim, çünkü birini bekliyormuşçasına sürekli
sokağa ve kafenin sağında kalan kapısına bakıyordu.
Oturduğum yerde döndüm ve sırtımı sokağı izlediği cama
yasladım. Bir süre sonra arkamı döndüm; artık yüzünün tamamını görebiliyordum ve gözlerini bana dikmiş olduğunu
fark edince şaşırmamıştım. Ona gülümsedim ve o da içten
bir gülümsemeyle karşılık verdi; en azından ben öyle düşünmüştüm. İşte o anda onunla konuşmaya başladım.
Kelimeler ağzımdan sanki önceden onun için hazırlanmışçasına uysal bir biçimde, hızlı hızlı ve kolaylıkla çıkıyordu. Tanımadığım kadınlarla konuşmaya başlamadan önce
cesaretimi toplamam gerekirdi, ama bu kez öyle olmamıştı.
Sanki uzun süredir tanıdığım biriyle konuşuyor gibiydim.
Ne söylediğimi artık tam olarak hatırlayamıyorum, ancak
“Daha önce tanışmış mıydık?” veya “Yüzünüz çok tanıdık
geliyor,” tarzında bir şeyler dediğimden eminim.
Bu onu güldürmüştü. Her kadının anlayabileceği gibi o da
söylediklerimin gerçek olmadığını biliyordu. Bundan eminim. Gülmesi beni mutlu etmişti ve dudaklarının gerçekte de aynadakiler kadar seksi olup olmadığını görmek için
dudaklarına baktığımdaysa azı dişlerinden bir tanesinin in-
13
ce bir altın tabakasıyla kaplı olduğunu fark etmiştim. İlk kez
altın dişi olan bir Avrupalı görüyordum ve bunu biraz garip
bulmuştum. O âna kadar Avrupa’da çürük tedavisinde altın
kullanılıp kullanılmadığını bilmiyordum. Yalnızca benim
geldiğim yerdeki taşralıların ve çiftçilerin zengin olduklarını
göstermek için ve özellikle de altın gibi kıymetli metallerden
olduğunda parlak ve pırıltılı dişlerin güzel göründüğünü
düşündükleri için dişlerini altın kaplattıklarını sanıyordum.
Marie-Claire ile Lüksemburg Bahçeleri’nin ana girişinin
karşısında bulunan ve tamamıyla şans eseri girdiğim kafede tanıştığımızda dokuz yıldır Paris’teydim. Bu dokuz yılın
beşi okulla geçmişti. Çok hevesli olmasam da okulu bitirip
doktora diplomamı aldığımda Tunus’a dönmek istememiştim. Otellerde çalışmaya devam ettim. Sözleşmem yenilendiği müddetçe üniversitede ders vermeme imkân tanırken
bana ihtiyacım olan her şeyi verdiği için otellerde çalışmaktan zevk alıyordum. Aynı zamanda, eğer Tunus’a dönersem
uzun süre orada hapsolmaktan ve bir anda elimin ayağımın
Paris’ten çekilmesinden de korkuyordum. Bunun asıl nedeni, uzun süre yurtdışında kaldıktan sonra kaldıkları ülkelerin Tunus vatandaşlarının zihnini bulandırmaması ve yurtlarına olan sevgilerinin eksilmemesi için Tunus’a dönen herkesin pasaportuna el konmasıydı.
Kafede ne kadar kaldığımızı hatırlamıyorum. Tek hatırlayabildiğim en son bizim çıktığımız. Gülmesinden cesaret
alarak onun masasına geçmiştim. Aslında bunun için çok
çaba sarf ettiğim söylenemez, yüzümü tamamıyla ona dönüp
sandalyemi masasına çekmiştim.
Her konuşmanın kendine has bir mantığı olduğundan ve
özellikle böylesi durumlarda kimse kendi yolunu çizemediğinden, kendimizi pek çok farklı konudan konuşurken bulmuştuk. Konuşmamızın akışı bir an için olsun sekteye uğramamıştı. O ne zaman sussa ben konuşmaya başlıyordum ve
14
ben ne zaman sussam o sözü devralıyordu. Sanki aramızda
bir anlaşma yapmıştık; sanki sessizliğin aramıza girmesine
izin verirsek yaşadığımız ânı kaybedeceğimizden veya mahvedeceğimizden korkuyorduk. Bu ilk karşılaşmamızda, şans
eseri girdiğim kafede, hayatıma giren ilk gerçek kadın hakkında pek çok şey öğrendim.
Marie-Claire’in bir zamanlar düşlediğinin aksine artık üniversitede hoca olmak istemediği için diplomasını almadan
Nanterre Üniversitesi’ndeki tarih ve coğrafya bölümünden
ayrıldığını öğrenmiştim. Birkaç ay önce, halka açık bir yarışma kazandıktan sonra, Montparnasse’taki postanede çalışmaya başlamıştı. Özel sektörün aksine kamu sektörü hayat
boyu iş garantisi verdiği ve Marie-Claire bir gün işsiz kalmak
istemediği için postanede çalışmayı seçmişti. Elbette kamuda
başka işler de bulabilir; bölümüyle veya kütüphanecilik gibi
okul ve kitaplarla ilgili işler seçebilirdi. Ancak çocukluğunda beri mektuplara, kargolara, telgraflara ve postacılıkla ilgili
her şeye ilgi beslediği için bu işi özellikle seçmişti.
Üniversitede aldığı eğitim nedeniyle gişeden mektup alıp
onları dağıtmak veya pullamak gibi önemsiz işleri yapamayacak kadar kalifiye olduğundan, postanede çalışırken doğrudan mektuplarla ilgilenmiyordu. Ancak her zaman mektuplara bakmak ve onlara dokunmak zevkinden mahrum
kalmamanın yollarını buluyordu.
Bana işteki ilk günlerinden bahsetmişti: “Dağıtıma gitmeden önce tüm mektupların toplandığı arabaların üzerine doğru eğilir, farklı boy ve renklerdeki pullara bakardım.
Farklı el yazılarıyla yazılmış adresleri düşünürdüm. Ellerimi
mektup yığınlarının içerisine daldırıp onları karıştırırdım.
Koklardım. Neden her zaman iyi haberlerle dolu olduklarını
hayal ederdim, bilmiyorum. Nasıl olup da gemilerle, uçaklarla, katarlarla ve kamyonlarla uzun mesafeleri, denizleri,
okyanusları, ülkeleri ve kıtaları aşıp dünyanın dört bir yanı-
15
na gittiklerini düşündüğümde hep hayrete düşerdim.
Gelen mektup çuvallarını açtığımda şaşkınlığım bir kat
daha artardı. Bazıları yıpranmış olurdu, kırışır ve kenarları katlanırdı; bir posta merkezinden diğerine giderken pek
çok kişinin elinden geçmiş olmaları gerekiyordu. Bazen benim ellerimden de adını hiç duymadığım ülkelerden gelen
mektuplar geçerdi; aslında mektupta ve pulda ülkenin adını
görmemiş olsam haritada böylesi ülkeler olup olmadığından
şüphe edebilirdim. Her ne kadar coğrafya ve tarih okumuş
olsam da bilmediğim, tanımadığım ülkeler…”
Panthéon ile bar ve restoranlarla dolu olduğu için turistlerin uğrak noktası olan Place de la Contrescarpe arasındaki kısa bir sokakta bulunan eski bir binanın altıncı katında,
hizmetçi odası da denilen bir dairede yalnız başına yaşadığını da öğrenmiştim. Ancak odanın küçüklüğüne rağmen, kiracıların çoğu onu seven ve girişte veya asansörde karşılaştıklarında ona gülümseyen yaşlılar ile nazik ve bekâr gençler olduğu için oradan mutluydu.
Marie-Claire bana aynı zamanda üniversitedeki ilk iki yılının hayatının en güzel yılları olduğunu anlatmıştı. Bu yıllarda bazıları kara kıta Afrika, Guadeloupe, Martinik ve Cezayir’den gelen muhteşem genç adamlarla tanışmıştı. En güzel
yabancı romanları da bu dönemde okumuş; meyve, sebze ve
konserve yiyecekler tüketmekten memnun olduğu ve açık
havada veya büyük tren istasyonlarında kurduğu çadırında kaldığı için ucuz bir şekilde pek çok ülkeyi arabayla gezmişti. Ayrıca, Marie-Claire’in yalancı ve ikiyüzlü oldukları
için siyasetçilerden ve siyasetten hazzetmediğini, ırkçılıktan
tiksindiğini, Filistinliler için üzüldüğünü ve şiddet, terör ve
tüm savaşlardan nefret ettiğini de keşfetmiştim.
Ne kadar önemsiz ve ilgisiz olsalar da hâlâ hatırladığım
pek çok şey öğrenmiştim. Örneğin Tuaregleri ve onların yaşam tarzlarını sevdiğini, bir gününü onlarla geçirmeyi, keçi
16
sağmayı, deve yavrularını görmeyi ve Tuaregler gibi çölün
ortasında yatmayı hayal ettiğini; resim ve heykelden hoşlandığını ancak ona kasvetli sanat mezarlıkları gibi göründüğü
için müzelere çok sık gitmediğini; yapma çiçeklerden nefret
ettiğini ve onlara dokunmaya bile katlanamadığını ve siyahbeyaz fotoğrafları tercih ettiğini anlatmıştı.
Pek çok kez o kafede, birkaç kez de Lüksemburg Bahçeleri’nin ana girişindeki diğer kafelerde buluştuktan sonra onu
Bastille Meydanı’ndan çok da uzakta olmayan evime davet
etmeye karar vermiştim. Ancak bunu teklif ettiğimde önce
onun evine gitmemiz için ısrar etti. Bu kadar ısrar etmesine
şaşırmıştım ve hâlâ neden böyle yaptığını bilmiyorum.
Odası güzel ve oldukça rahattı. Odadaki tek ve geniş pencerenin önünde duran seramik saksıda büyük bir bitki vardı; pencerenin karşısında alçak yatağı, yatağın ucunda başlık niyetine üzerinde müzik setinin bulunduğu sehpa duruyordu, sehpanın altındaki çıtanın üzerindeki rafta kitapları,
bibloları ve küçük tabaklar vardı. Sarımtırak duvarlara ünlü
empresyonist ressamların çalışmalarını asmıştı.
O da benim dairemi beğenmişti. Özellikle kendi kaldığı
odaya kıyasla evimi oldukça ferah bulmuştu. Ancak, ilişkimizin derinleştiği birkaç ayın ardından benim evime taşınmasını teklif ettiğimde hayli tereddüt etmişti. Sanırım bu sıralarda aramızdaki bağ ortada olsa da kendisini bana evime
taşınacak kadar bağlı hissetmiyordu. Bazen kaldığı oda daha geniş olsa benim onun evine taşınmamı teklif eder miydi diye düşünürdüm.
Bu noktada belirtmeliyim ki ilk aylarda Marie-Claire’in
evimdeki sürekli varlığı beni öylesine mutlu ediyordu ki bu
mutluluk hissinin yerini tam aksi duygulara bırakmasından
korkuyordum. Tüm hayatım boyunca hiçbir kadın beni Marie-Claire kadar sevmemişti. Hayatımda ilk kez bir kadınla böylesi bir yaşam sürmeye başlamıştım. Onu her gün gö-
17
rebiliyordum. Onu koklayabiliyordum. Kıyafetlerine dokunup ayak seslerini işitebiliyordum. Vücuduna dokunabiliyordum. Taraklarını, tokalarını, parfüm şişelerini inceleyebiliyordum. Ayakkabılarını, çantalarını karıştırabiliyordum.
Banyo yapmasını ve tuvalete gitmesini izleyebiliyordum. Ellerini nasıl hareket ettirdiğini izleyebiliyordum. Esnemesini
izleyebiliyordum. Yatağa girişini ve her sabah yataktan kalkışını izleyebiliyordum. Göz kalemini çekmesini, ruj sürmesini ve kaşlarını almasını izleyebiliyordum. Ne zaman ve nerede olursa olsun canım istediğinde tüm bunları ve çok daha fazlasını yapabiliyordum. Ama bu sıradışı ve güzel yaratığın tüm kırılganlığı, gücü, büyüleyiciliği, karmaşıklığı, acayipliği, ikilemleri, ruh halleri ve hevesleriyle benim olduğuna inanamıyordum. Benim, yalnızca benimdi…
Özellikle başlarda evdeyken sürekli yanımda olmasının
beni tedirgin ettiğini de kabul etmeliyim. Bir kadınla birlikte yaşamaya alışkın değildim ve kafelerdeki buluşmalarımızda bana tüm anlattıklarına rağmen neleri sevip sevmediğini bilmiyordum; bunun yanı sıra, söylendiği üzere kadınların ne kadar değiştiğini de bilmiyordum. Saçmasapan bir şeyler yapıp onu hayal kırıklığına uğramaktan korkuyordum. O
yüzden dikkatlice hareket etmek ve onun tüm hareketlerini dikkatle izlemek için elimden geleni yapmıştım. Tuvaletten çıkmadan önce temiz olduğundan emin olmak için uzun
uzun klozetin çanağını izler ve her yere oda kokusu sıkardım. Elimi yüzümü yıkamak için su doldurduğum şişeyi Marie-Claire herhangi bir engelle karşılaşmadan tuvalet kâğıdına ulaşabilsin diye kenara koymuştum. Yalnız yaşadığım zamanlarda yaptığımın aksine ayakkabılarımı artık çıkardığım
yerde bırakmayıp yerlerine koyuyordum. Neredeyse her gün
duş alıyor ve banyodaki işim bittiğinde suyu sonuna kadar
açarak vücudumdan dökülen kılların bu kuvvetle giderden
gitmesini sağlıyordum. İç çamaşırımı her gün değiştiriyor-
18
dum ve bunu daha önce hiç yapmamıştım. Kendilerine has
zevkleri olan bazı alışkanlıklarımı da bırakmıştım. Parmağımı burnuma sokmayı; dilediğim zaman serbestçe geğirmeyi
ve gaz çıkarmayı bırakmıştım. Sesli bir şekilde sümkürüp ağzımı şapırdatmayı bırakmıştım. Yeterince sık yıkanmadığımı
düşünmemesi için kaşınmayı da bırakmıştım.
Ayrıca onun söylediği her şeyi dinlemeye başladım. Onun
yorumlarına gerçekten dikkat ediyordum. Sorularını hızla
cevaplıyordum. Önerilerini hemen kabul ediyordum. Ne zaman ihtiyacı olsa yardımına koşuyordum. Gülümsediğinde
gülümsüyordum. Onun canı istemediğinde ben de televizyon izlemiyordum. Ne zaman yorgun olsa veya başının ağrıdığını söylese sessizce oturuyordum.
Gereğinden fazla ihtiyatlı hareket ettiğimi biliyordum. Marie-Claire’in böyle davranmamı gerektirecek kadar sıkıntılı bir
kadın olmadığından emindim ve bunların onun için önemli olmadığını biliyordum. Ancak ilişkimizin bu kritik aşamasında Marie-Claire’in hakkımdaki fikrini değiştirebilecek herhangi bir şey yapmayacağıma dair kendime söz vermiştim.
Tedirginliğim ve gerginliğim geçtiğince o zamana kadar
pek dikkat etmediğim bir konuyu çözmeye odaklandım. Ne
kadar canımı sıksa da bu konuyu görmezden gelmiştim. Bu,
Marie-Claire’in adımı nasıl telaffuz ettiğiydi. Ne zaman adımı söylese başka birisine seslendiğini sanıyordum. Bu, içimi acıtıyordu.
Ona adımı nasıl doğru düzgün telaffuz edeceğini öğretmek için epey zaman harcadım. “Mahfut, Mafut değil. Dikkatlice dinle, Mahfut.” Harfleri olabildiğince açık ve net
bir biçimde söylemeye çalışarak, yüksek sesle tekrar ederdim. Başta bunu bir şaka sansa ve pek ilgilenmese de Marie-Claire’in de bunun benim için ne kadar önemli olduğunu anladıktan sonra bu çalışmalarımız esnasında büyük çabalar sarf ettiğini kabul etmeliyim.
