insanokur

Jungish Ey okur! Geçenlerde o Kadamba Hanedanı denen, ormanlardan çıkıp Brahman bilgeliğiyle krallık kuran zatların hikâyesini konuşmuştuk. Şimdi sorarım size: M.S. 4. yüzyılda yaşamış o insanların dertleri, bizim plazalara, telefonlara hapsolmuş hayatımızla ne alaka? Çok alakası var, azizim! Kadamba’nın kuruluşu, bize günümüzde bile geçerli olan iki temel ruhsal gerçeği haykırır:

Jungish Ey okur! Şu Hindistan Diyarı, öyle bir coğrafyadır ki, her köşesi binlerce yıllık hikâyelerle ve gözden kaçmış krallıkların sırlarıyla doludur. Batılı alimlerin “Kadamba Hanedanı” dediği bu krallık, bize Ganj Nehri kıyılarındaki o büyük imparatorluklar kadar bilinmese de, Karnataka bölgesinin (yani günümüz Güneybatı Hindistan’ın) en kadim ve en önemli miraslarından

Jungish Ey okur! Şu Hint Diyarı, bilhassa mitolojinin, renklerin ve kadim hikâyelerin hâlâ kanlı canlı yaşandığı bir yerdir. Geçen bunu çok da güzel anlatan bir film izledim ve size ondan bahsetmek isterim. Onların sineması, sadece aşk ve dansla kalmaz; bazen de bizi, toprak, doğa ve insan ruhunun ilkel gücü gibi

Jungish Ey okur! Şu Japon Diyarı, bazen bize öyle korkunç, öyle iğrenç hikâyeler sunar ki, insan medeniyetin aslında ne kadar ince bir buz tabakası üzerinde durduğunu anlar. İşte size, Kinji Fukasaku ismindeki o öfkeli yönetmenin çektiği “Battle Royale” filmi: Bu, sadece bir aksiyon filmi değil; bu, toplumun gençliğe olan inancını

Jungish Ey okur! Şu Japonya diyarının o zarif dert anlatıcısı Yasujirō Ozu‘nun çektiği “Tokyo Hikayesi” (Tōkyō Monogatari) filmi, bize sadece bir ailenin dramını değil, aynı zamanda tüm modern dünyanın o huzursuz, bencil ruhunu anlatır. Bu, aile denen kutsal yapının nasıl sessizce içten içe çürüdüğünü gösteren, ibretlik bir tablodur. 1. 🚶‍♂️

Jungish Ey okur! Şu babalık denen kutsal müessese, sadece kan bağıyla mı kurulur sanırsınız? Yoksa emeğin, sabrın ve gönül bağının bir eseri midir? İşte Japon sinemasının o zarif dert anlatıcısı Hirokazu Kore-eda‘nın çektiği “Like Father, Like Son” (Soshite Chichi ni Naru) filmi, bu kadim soruyu ruhumuzun en derinliklerinde sorar. 1.

Jungish Ey okur! Şu Vicdan denen zımbırtı, bilhassa da para hırsının cenderesine düşmüş bir ruh için, ne çetin bir imtihan kapısıdır! Zannederiz ki, her şey bizim irademizle ve namusumuzla ilerler; lakin gelir bir tenis topu misali, şansın iğrenç bir cilvesi, bütün o ahlaki kaideleri yerle bir eder. İşte size, Woody

Jungish Ey okur! Şu Japon Diyarı, dışarıdan bakınca disiplin, saygı ve hiyerarşi ile örülmüş kusursuz bir manzara sunar. Lakin, o sessizliğin altında yatan babalık kompleksi, Jung’un bile divanında zorlanacağı derinlikte bir ruhsal çatışmadır. Japonya’da babalık (özellikle geleneksel anlamda), sadece aile reisi olmak değil, aynı zamanda toplumsal yapının ve bireysel kimliğin

Jungish Ey okur! Şu baba-oğul ilişkisi denen bağ, öyle sanıldığı gibi sadece sevgi, saygı ve miras alışverişinden ibaret değildir. O, bilakis, ruhların birbirine yansıdığı, kolektif gölgelerin aktarıldığı ve kimlik için şiddetli bir taht kavgasının verildiği bir psikodinamik savaş alanıdır. Gelin, bu kadim ilişkiye Jung’un ve Freud’un ışığı altında, babanın otorite

Yazar Jungish Ey okur! Şu Fransız diyarından gelen, lakin bizim Tophane’de, Kasımpaşa’da her gün karşımıza çıkacak kadar tanıdık bir hikaye var: “Babamı Kim Öldürdü?” diye bir kitap! Zannedersiniz ki bir cinayet romanı, lakin hayır efendim! Bu, siyasetin bir bedeni nasıl yavaş yavaş öldürdüğünü anlatan, ibretlik bir hiciv ve otobiyografi karışımı!