Etiket: #Mevlânâ

12. Yüzyıl İslam Dünyasının Entelektüel Manzarası İnsanın Doğası ve Kültürle Karşılaşması Hayy bin Yakzan’ın “doğal insan”ı ile Salaman ve Absal’ın “kültürel insan”ı, insanın doğası ve kültürle ilişkisi hakkında derin bir karşıtlık sunar. İbn Tufeyl’in Hayy’ı, ıssız bir adada doğar ve insan toplumuyla hiçbir bağı olmadan, yalnızca akıl ve doğayı gözlemleyerek

İbn Tufeyl’in Hayy bin Yakzan’ı ve Câmî’nin Salaman ve Absal’ı, insan varoluşunun etik boyutlarını sorgulayan iki derin eser olarak, bireyin ahlaki yolculuğunu farklı merceklerden ele alır. Hayy bin Yakzan, aklın rehberliğinde evrensel bir etik anlayışın mümkünlüğünü araştırırken, Salaman ve Absal aşk ve fedakârlık üzerinden ahlaki bir çerçevenin sınırlarını sorgular. Bu

İbn Tufeyl’in Epistemolojik Modeli: Tecrübe, Akıl ve Vahiy Hayy bin Yakzan’ın hikâyesi, insan zihninin deneyim ve gözlem yoluyla nasıl sistematik bir bilgi edinebileceğini gösteren bir epistemolojik deneydir. Hayy, adada tek başına büyürken, duyularıyla algıladığı dünyayı mantık yürütme yoluyla çözümler. Önce doğa olaylarını, sonra kendi varlığını, en sonunda da bir Yaratıcı

Dilin Dokusu ve Manevi Anlamın İzleri Salaman ve Absal, Câmî’nin tasavvufi geleneğe yaslanan ve derin bir sembolizmle örülü bir anlatısıdır. Eserin dilbilimsel yapısı, Fars edebiyatının şiirsel ve ritmik özelliklerini taşırken, kelimelerin çok katmanlı anlamları aracılığıyla ruhun ilahi olana yönelişini resmeder. Sözcükler, yalnızca bir hikâyeyi anlatmakla kalmaz, aynı zamanda dinî ve

İbn Tufeyl’in Hayy bin Yakzan’ı ve Câmî’nin Salaman ve Absal’ı, birey ile toplum arasındaki karmaşık ilişkiyi farklı merceklerden ele alan iki derin eserdir. Her iki metin, insanın kendi varoluşunu anlamlandırma çabasını, toplumsal düzenin sınırları ve bireysel özgürlüğün olanakları üzerinden sorgular. Bu eserler, İslam düşünce geleneğinin zengin sembolizmiyle yoğrulmuş anlatılarıyla, bireyin