Okuyun ama yutmayın, çiğneyin.
Nuri Bilge Ceylan’ın 1997 yapımı filmi Kasaba, uzun plan sekanslarıyla sinemasal bir “hiçlik zamanı” yaratır. Bu, Bergson’un süre (durée) kavramından farklı bir estetik ve ontolojik zemin sunar. Bergsoncu süre, bilinç akışının kesintisiz, niteliksel ve öznel bir deneyimidir; zamanın mekanik bölünmesine karşı çıkar. Ancak Kasaba’daki uzun plan sekanslar, bu akışkan süreyi
OKUMAK İÇİN TIKLANuri Bilge Ceylan’ın Kasaba (1997) filminde Saffet’in doğayla kurduğu melankolik diyalog, yalnızca bir karakterin iç dünyasını değil, aynı zamanda insan varoluşunun evrensel sorularını sorgulayan derin bir felsefi zemin sunar. Saffet’in doğayla ilişkisi, Heidegger’in “dünya-sonrası” (worldless) varoluş kavramıyla kesişir. Doğanın Sessiz Çağrısı Saffet’in Kasaba’daki doğayla ilişkisi, bir tür sessiz diyalog olarak
OKUMAK İÇİN TIKLANuri Bilge Ceylan’ın sineması, karakterlerin sıradanlığı, uzun diyalogları ve yavaş tempolu anlatımıyla, Hollywood’un parlak, hızlı ve aksiyon odaklı dünyasına zıt bir estetik ve anlam evreni sunar. Bu karşılaştırma, yalnızca iki farklı sinema dilinin değil, aynı zamanda insan deneyiminin, toplumsal dinamiklerin ve varoluşsal sorgulamaların farklı temsillerinin bir yansımasıdır. Ceylan’ın filmleri, bireyin
OKUMAK İÇİN TIKLA
