Okuyun, ama yutmayın, çiğneyin.
Umberto Eco’nun Gülün Adı (The Name of the Rose), bir ortaçağ manastırında geçen cinayet hikâyesini, bilgi, din, otorite ve hakikat gibi kavramları sorgulayan çok katmanlı bir anlatıya dönüştürür. Roman, postmodern bir mercekle, alegorik, tarihsel ve felsefi boyutlarıyla anlam arayışını çoğullaştırır ve sabit bir hakikati reddeder. Alegorik Çoğulluğun Dansı Eco’nun romanı,
OKUMAK İÇİN TIKLADavid Foster Wallace’ın Infinite Jest romanı, bağımlılık, eğlence ve tüketim toplumunun birey üzerindeki etkilerini irdeleyen bir başyapıttır. Roman, postmodern bireyin politik pasifliğini ve psikolojik bağımlılık döngülerini, eğlence ve medyanın bireyin özgür iradesini tehdit eden mekanizmalarını açığa vurarak ele alır. Bu metin, romanın bu temalarını kuramsal, kavramsal, psişik, politik, distopik, ütopik,
OKUMAK İÇİN TIKLADon DeLillo’nun White Noise romanı, modernitenin tüketim kültürü ve medya bombardımanının insan bilincini nasıl şekillendirdiğini, ölüm korkusunu nasıl bir saplantıya dönüştürdüğünü ve postmodern bireyin gerçeklikten kopuşunu nasıl hızlandırdığını derinlemesine sorgular. Roman, bireyin psişik durumunu, sürekli bilgi akışının kaotik döngüsünde ve anlam arayışının kırılganlığında ele alırken, “hava kaynaklı toksik olay” gibi
OKUMAK İÇİN TIKLASalman Rushdie’nin Midnight’s Children romanı, Hindistan’ın bağımsızlık sonrası tarihini, bireysel hikâyelerle iç içe geçirerek, postkolonyal bir anlatının sınırlarını zorlar. Postmodernizmin parçalı, çoksesli ve çoğulcu yapısını benimseyen roman, ulus-devlet mitini sorgular ve bireyin politik tarihle ilişkisini yeniden tanımlar. Saleem Sinai’nin hikâyesi, bireysel kimliğin kaotik, çok katmanlı ve tarihsel bağlamda nasıl şekillendiğini
OKUMAK İÇİN TIKLA