Okuyun, ama yutmayın, çiğneyin.
Bir zamanlar gerçekten acılı bir hanımı (çoğu zaman kadınların hüzünleri yapay ve olağandır) teselli etmekle görevlendirildim: Oberibus semper lachrimis, sempérque paratis In statione sua, atque expectantibus ilam, Quo jubeat manare modo. “Bir kadın bolca akmaya hazır olan ve bir işaret bekleyen gözyaşlarını daima yedekte tutar.” (Juvenal, VI, 272) Bu acıya
OKUMAK İÇİN TIKLAHiç kimse aptalca şeyler söylemekten bağışık değildir. Vahim olan bunları ciddi bir şekilde söylemektir. Næ iste magno conatu magnas nugas dixerit. “Kuşkusuz bu adam bana büyük saçmalıklar söylemek için kendini fazla zahmete sokacak.” (Terentius, Heautontimorumenos, III, V, 8) Bu eleştiri beni ilgilendirmiyor. Benimkiler önemsiz oldukları için, ağzımdan isteksizce kaçıyor. Yolları
OKUMAK İÇİN TIKLAMontaigne, 1580 yılında, 47 yaşındayken, Denemeler’inin ilk kitabını bastırdıktan sonra at sırtında Kuzey Fransa, İsviçre, Almanya (Kutsal Roma Germen İmparatorluğu) ve İtalya’yı kapsayacak uzun bir yolculuğa çıkar. Bu uzun yolculuğun anlatıldığı Yol Günlüğü’nün ilk bölümü Montaigne’in yazmanı, diğer bölümleri ise kendisi tarafından tutulur.
OKUMAK İÇİN TIKLADüşünce çatışmaları beni ne kırar, ne yıldırır, sadece dürtükler, kafamı çalıştırır. Eleştirilmekten kaçarız: Oysa ki bunu kendiliğimizden istememiz, gelin, bizi eleştirin dememiz gerekir: Hele eleştirme bir ders gibi değil de bir karşılıklı konuşma gibi olursa. Biri çıkıp bizim düşüncemizin tersini söyledi mi, onun doğru söyleyip söylemediğine değil, doğru yanlış, kendi
OKUMAK İÇİN TIKLA
